Είναι κάποια βράδια σαν και αυτό που γυρνάω σπίτι μετά από μια έντονη μέρα, σε ένα άδειο σπίτι με μόνη συντροφιά την τηλεόραση και το internet. Με τρώει μέσα μου μια μεγάλη μοναξιά και στεναχώρια που θέλω να σπάσω τους τοίχους για να βλέπω και να με βλέπει όλος ο κόσμος. Απίστευτα μόνη, απίστευτα στεναχωρημένη που δεν με χωράει άλλο ο τόπος. Την μία μέρα νιώθω πως όλα είναι τόσο ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό μου και ότι πορεύομαι σωστά και την άλλη όλα είναι τόσο λάθος και εγώ κάνω τόσο ατσούμπαλα βήματα που όλοι με κοιτούν με απορία Σαν ένας τρελός παλιάτσος που έχει χάσει τα λόγια του και έχει ξεχάσει τις κινήσεις του, κάθομαι και στραπατσάρω τον εαυτό μου ψάχνοντας την μέρα που θα έρθει ένα καινούριο σενάριο για να κάνω και πάλι τον κόσμο να γελάσει και να χειροκροτήσει.
Είμαι κενή εδώ, τώρα, αυτή την στιγμή. Δεν θέλω να κλάψω, δεν θέλω να γελάσω....απλά κοιτώ το κενό και περιμένω μια στιγμή που θα με κάνει να κοιτάξω απέναντι με νόημα, να κλείσω το μάτι, να σκάσω χαμόγελο και να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή!
παιδακι μου μηπως σου λειπει η μανουλα σου?γιατι αμα περασει και η στεφανια στην αθηνα θα σου ερθω αμεσως.. (με αγαπη η μανουλα σου) -ολα πανω της τα περνει.. μη χασει!( με αγαπη η αδερφουλα σου!) σ'αγαπαμεεε:)
ΑπάντησηΔιαγραφή