Από μικρή είχα ένα θέμα με τις μεταμφιέσεις και γενικά με τις έντονες εκδηλώσεις χαράς του κόσμου. Πάντα με τρόμαζαν οι μάσκες, οι κλόουν, ο άγιος Βασίλης (που ποτέ δεν πίστεψα), τα χριστουγεννιάτικα σκουφάκια, τα λαμπάκια, τα περίεργα μαλλιά και ότι άλλο έχει σκοπό να προκαλέσει τον περίγελο στο κεφάλι κάποιου ατόμου που ερχόταν με φόρα απειλητικά προς το μέρος μου. Μόλις βλέπω τέτοιες κινήσεις το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι να ουρλιάξω, να το βάλω στα πόδια ή να βρίσω, να κάνω γκριμάτσα και να γυρίσω αλλού το βλέμμα.
Τι μυστήριος που είναι ο άνθρωπος, και ναι το ομολογώ και εγώ μαζί του. Αλλά με εκνευρίζει αφάνταστα όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι και όταν το κάνω η ίδια είναι γιατί έχω πιει και γελάω με την όλη υπόθεση που αντικρίζω, πω πω πω μονόχνοτη θα μου πεις....αλλά ρε φίλε και αναγνώστη δε πίστεψα ποτέ ότι μια ενδυμασία σε κάνει πιο αστείο ή πιο κοινωνικό. Ποτέ δεν έψαξα για ειδικό ντύσιμο για να γίνω αποδεκτή και να καμουφλάρω το ότι θέλω να κάνω και δεν μπορώ με τα καθημερινά μου ρούχα. Τα στολίδια είναι για τα δέντρα και τα κουστούμια για τους ηθοποιούς, βγάλε το γ#$^#νο καπέλο που σε κάνει σαν καρνάβαλο ρε άνθρωπε αφού δε το 'χεις ανάγκη!!!
