Pure Clutch fury!!

Στοιβαχτήκαμε ένα κατάμεστο Gagarin για να απολαύσουμε τον Neil και την παρέα του για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, αυτή την φορά ένα μήνα νωρίτερα.
Ο εξαερισμός λίγο πριν βγει το support group, ήταν πέρα από κάθε φαντασία καλός! Ώσπου βγαίνει πάνω στην σκηνή ένα εμφανώς χοντρό αγόρι με κοιλιά που δε χώραγε κάτω από το φαρδύ του t-shirt και αρχίζει να "γκαρίζει" άναρθρα. Στο πλάι της σκηνής ένας τρελαμένος γκρούπι χτυπιόταν με μανία σε κάθε κομμάτι, έβγαζε φωτογραφίες, λες και είδε την Madonna, και ούρλιαζε πιο πολύ και από τον τραγουδιστή! Ευχάριστη αρχή δε λέω, ειδικά τη στιγμή που ο τραγουδιστής ανέβασε τη βερμούδα του σαν άλλος Οβελίξ και έσκισε το μισό του μπατζάκι.
Ευτυχώς οι φιλότιμες προσπάθειες να διασκεδάσουν το κοινό τελείωσαν και ξεκίνησε η στιγμή που τρως τα νύχια σου, κοιτάς το ρολόι κάθε λεπτό, χειροκροτάς άστοχα και φωνάζεις δυνατά στο συγκρότημα να βγει, χειροκροτώντας κάθε τεχνικό ήχου που περνά μπροστά από τη σκηνή. Ταυτόχρονα αρχίζει η άσκοπη κίνηση των παρευρισκόμενων fan μπρος-πίσω σε ένα εκνευριστικό μετατόπισμα και ανησυχίας σε βαθμό να αναρωτιέσαι τι στο καλό τους πιάνει όλους και πηγαινοέρχονται άσκοπα; Ρε φίλε, κάτσε ήσυχος και κάνε λίγο υπομονή να ακούσεις το γκρουπ και μετά κάνε ότι σκατά θες! Όχι αντίθετα εκείνη την ώρα που βγαίνει το συγκρότημα άλλος θα πάει τουαλέτα, άλλος θα θυμηθεί να βγει να μιλήσει στο κινητό, να πάει να πάρει μπύρα, να χέσει, να ψάξει σε όλο το μαγαζί τον καμένο φίλο του που χάθηκε κλπ. κλπ.
Η ώρα μετράει αντίστροφα και αφού μας βάζουν μια μικρή εισαγωγή με στίχο "i need money", επίκαιρο και άκρως μη πρωτότυπο καθώς όποια μπάντα τα τελευταία 2 χρόνια μας επισκέπτεται αυτή την πλάκα μας κάνει, anyway, και βγαίνει ο θεός γεμάτος θυμό και rock attitude με το θρυλικό κομμάτι "pure rock fury" χαρίζοντας μας 20 λεπτά δυνατής και γρήγορης μουσικής από τις πιο γνωστές επιτυχίες των Clutch, "the mob goes wild" "50.000 unstoppable watts".....
Εκεί κάπου μετά το φορτσάρισμα αρχίζει ένα ασταμάτητο τζαμάρισμα του drummer ο οποίος ήθελε προφανώς να καθυστερήσει την οργή του κοινού, να δώσει χρόνο στον Neil να τα πιει και να μας ροκανίσει τον χρόνο με άσκοπα ντάπα ντούπα που κράτησαν για κάνα 5λεπτό!
Ξαναμπαίνει ο θεός δυναμικός με δύο ακόμα κομμάτια, στο δεύτερο αράζει πάλι άκρη πίνει, ξύνεται και αφήνει να τζαμάρει ο κιθαρίστας αυτή τη φορά κάνα 3λεπτο. Λέει άλλο ένα κομμάτι, φεύγουν από τη σκηνή. Ξαναμπαίνουν μετά από 10 λεπτά, λένε ένα κομμάτι αρχίζει και πάλι το τζαμάρισμα του drummer αλλά σε στιλ ροζ πάνθηρα, ουρλιάζει το κοινό, έλεος ρε παιδιά!! Λένε άλλα δύο κομμάτια και πίσω στην μαμά Αμερική. Και αναρωτιέμαι, ρε Neil, ερωτευμένος ήρθες αγόρι μου; Ποια κακούργα σε μάτιασε και δεν μπορούσες να σταυρώσεις κομμάτι; Που πήγε το pure rock fury που μου υποσχέθηκες στην αρχή και που πήγε αυτή η ενέργεια που είχες πέρσι;
Πάντως μυαλό δε βάζω, και με την πικρή γεύση στο στόμα που μου άφησαν οι φετινοί clutch θα περιμένω την επόμενη χρονιά να τους ξαναδώ και εύχομαι να ακούσω επιτέλους το "regulator" που υποσχέθηκαν αλλά έπαιξαν μόνο την εισαγωγή ίσα να μου πουν ότι ξέρουν ακόμα να το παίζουν αλλά δε θα το ακούσω ποτέ!!

Φράουλες παντού!

Τρεις ταμπέλες που λένε "φράουλες", ένα κιόσκι χωρίς φράουλες με ταμπέλα "φράουλες"

και το μοτίβο επαναλαμβάνεται για τουλάχιστον 50 χιλιόμετρα και βάλε. Τι σκατά τις κάνουν τόσες

φράουλες; και μήπως είναι η φράουλα κάποιο είδος ανάγκης; καθώς την βλέπω να επαναλαμβάνεται

κατά μήκος του δρόμου περισσότερο και από τους σταθμούς εκτάκτου ανάγκης στην εθνική!

Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου,να κάνει το ίδιο ταξίδι τουλάχιστον 10 φορές στα χρόνια της ζωής μου, και να

κάνει έκτακτη στάση για φράουλες...

Δεν μπορώ να φανταστώ ειλικρινά ούτε ένα λόγο που υπάρχουν τόσα κιόσκια με φράουλες από την Άρτα μέχρι

και την Ηγουμενίτσα, χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο της ανταγωνιστικότητας. Π.χ. το ένα κιόσκι να λέει

"φρέσκιες ζουμερές φράουλες", το άλλο "οι καλύτερες φράουλες του κόσμου", "αν φάς μία θα θέλεις να φάς

και το καφάσι", "σκατά με φράουλες", "φράουλες από βασιλικό πολτό", "Η φράουλα!!", "μία φράουλα την ημέρα

τον γιατρό τον κάνει πέρα" κλπ. κλπ. Τίποτα, μόνο σκέτο "φράουλες". Να σκεφτώ δηλαδή ότι η επιχείρηση

ανήκει σε κάποιον τύπο ο οποίος έχει αγοράσει εκατοντάδες στρέμματα γης τα οποία παράγουν μόνο φράουλα

και έχει ανοίξει franchise σε όλη την εθνική οδό; Ή απλά έχουν τόση ζήτηση που δεν τίθεται λόγος ανταγωνισμού;

Το σίγουρο είναι πως άν έχετε λιγούρα για φράουλες και έχουν τελείωσει στη γειτονιά σας, κάντε μια εκδρομούλα

μέχρι την Ηγουμενίτσα και για την υπόλοιπη ζωής σας θα βλέπετε φράουλες παντού!!

Σκυλοfacebook!!

Οι Άγγλοι φημίζονται για πολλά πράγματα, ένα από αυτά είναι και η ζωοφιλία...που φτάνει σε extrem καταστάσεις!

Είχα καιρό και εγώ να ανεβάσω φωτογραφίες στο fb και εχτές είπα να ανεβάσω μερικές του σκύλου μου, που να ήξερα ότι θα έκανα στομάχι. Διότι ένας φίλος μακρινός από την βασιλική Αγγλία με 4 πόδια ήθελε να γίνει "φίλος" με τον δικό μου σκύλο! Πατάω και εγώ να δω profil και βλέπω τον σκύλο να έχει 32 φίλους, φωτογραφίες από τις διακοπές του, στο σπίτι αραχτός, με την "αγαπημένη" του γάτα και τους άλλους φίλους του σε πάρτι γενεθλίων. Έκανα και εγώ friend request κρίμα δηλαδή που δεν παίζω ακόμα farmville και cafe για να μου στέλνει δώρα.

Μα είναι δυνατόν να κάνεις στον σκύλο σου profil στο fb? Και όχι μόνο, να μπαίνεις καθημερινά και να το ανανεώνεις! Το θεϊκό όλων ήταν ότι είχε καμιά 10αριά τετράποδους φίλους και ένας από αυτούς είχε φώτο την ώρα που έχεζε, με το συμπάθιο.

Ανυπομονώ να έρθει η ώρα που θα τον δω online στο chat να τον ρωτήσω γιατί τα βράδια λυσσάνε και ουρλιάζουν όλα μαζί ενώ είναι πίσσα σκοτάδι και απόλυτη ησυχία!

Αραχνοφοβία...

Ήλιος, κήπος γεμάτος λουλούδια, καφεδάκι, τσιγάρο και μια αράχνη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου. Κουίζ: τι δε κολλάει σε αυτή την φανταστική εικόνα; Μα η αράχνη φυσικά! Έχω ένα υποχονδρισμό μέχρι σε όρια σχιζοφρένειας με τα έντομα αλλά πρέπει να το παραδεχτείτε ποιος έχει κάνει φαντασίωση χαλάρωσης με έντομα μέσα στην εικόνα; απλά δε ταιριάζει. Για σκέψου δηλαδή, σε ρωτάω: που θα ήθελες να ήσουν τώρα; και μου λές: σε μια ξαπλώστρα, με μπυρίτσα, το κύμα να σκάει, μουσική απαλή και μια κατσαρίδα δίπλα μου να πίνει μοχίτο;

Τα έντομα είναι ενοχλητικά κατασκευάσματα της φύσης, χρήσιμα λένε, οκ θα συμφωνήσω αλλά πάνω μου για ποιο λόγο; τόσο χώρο έχει εκεί έξω πρέπει δηλαδή να μου κάνουν παρέα σώνει και ντε;

Πέφτεις το βράδυ να χαλαρώσεις σκάνε μύτη τα κουνούπια, βγαίνεις έξω να φας πλακώνουν οι μύγες, αράζεις στην παραλία στην πέφτουν τα σκαθάρια, βγαίνεις έξω για ποτό σε προσπερνάνε οι κατσαρίδες. Δεν μπορείς να βρεις ησυχία πουθενά!

Είμαι σίγουρη πως πολλοί από εμάς θα έχουμε βγάλει φωτογραφία με κάποιο έντομο χωρίς να το θέλουμε, θα έχουμε κλάψει μαζί με μια αράχνη, αποφοιτήσαμε με ένα σκουλήκι(μπορεί και περισσότερα που πήραν και καλύτερο βαθμό πτυχίου από εμάς) και πήγαμε βόλτα με μύγες και μέλισσες! Τα σκατοέντομα είναι παντού και χιλιάδες!!

Μόλις γυρίσω από τις διακοπές μου θα κατέβω στο Σύνταγμα να διαδηλώσω για την απέλαση των εντόμων ντυμένη κατσαρίδα, το πρόβλημα είναι να βαράω και εγώ κατσαρολάκι ή κατσαριδοκτόνο; Γιατί όλα είναι θέμα prestige!!

Κέρκυρα, Κέρκυρα με το Βουρλονήσι!!

Είναι σαν να έχω τον μαγνήτη για τους τρελούς ή έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι τρελοί σε αυτή την χώρα που τους πετυχαίνεις παντού πλέον! Ξεκίνησα ήσυχη το ταξιδάκι μου για να ανταμώσω τη μητέρα γη και μόνο ησυχία δε βρήκα. Στην αρχή όλα κύλισαν τόσο ωραία...έβαλα τη μουσική μου στο τέρμα για να μην ακούω κανένα τριγύρω και καθώς ήμουν βυθισμένη στον κόσμο μου άραξα αναπαυτικά στο κάθισμα πολλών χρήσεων που μου προσέφερε το μεταφορικό μου μέσο. Πρώτη στάση Κόρινθος και αρχίζουν τα παράδοξα. Κάθετε δίπλα μου μια φάτσα γνωστής καταγωγής, και πολύ φορεμένης στην Ελλάδα, που αφού κάνει την άστοχη ερώτηση που περιμένει την τυπική και επίσης άστοχη απάντηση, "να καθίσω;"..."κάτσε" και από μέσα μου "δε μπορούσες να κάτσεις με τον άλλο μπροστά;" αναστεναγμός από έξω μου σιγανά, αρχίζει να απλώνεται σαν χταπόδι. Με σκουντάει με το ένα πλοκάμι, με πατάει με το άλλο και το κερασάκι...βγάζει τα παπούτσια και βεντουζάρει τα δύο από τα πλοκάμια στο μπροστινό κάθισμα. Τώρα ιδέα μου ήταν; το μύρισα; πάντως είχα αρχίσει να αισθάνομαι περίπου όπως φαντάζομαι ότι θα ένιωθαν οι Εβραίοι στο Άουσβιτς. Για μεγάλη μου τύχη, ο συνεπιβάτης μου μεταγράφηκε σε πιο πίσω θέση με ομοεθνή του και ξαναβρήκα την άπλα μου και τις αισθήσεις μου!

Αρκετές ώρες μετά επιβιβαστήκαμε στο "ταχύτατο", "ολοκαίνουριο" και "αθόρυβο" καράβι για το νησί. Παίρνω και εγώ το καφεδάκι μου, ανάβω το τσιγάρο μου και απολαμβάνω την εισαγωγή του El Rodeo. Πάνω εκεί που έχω πιάσει feeling και η απόλαυση έχει χτυπήσει 99,8% σκάει μύτη ένας συντοπίτης από άλλο νησί (που η εμπειρία του φάνηκε πρωτόγνωρη) και με αρχίζει στο μπίρι μπίρι. Αφού του απαντάω σε όλες τις πνευματικές του απορίες (μόνο τα υπαρξιακά του που δε λύσαμε) και πάνω που είμαι έτοιμη να πάρω πίσω αυτό το 0,2% απόλαυσης που έχασα, τα βάζει με τα ακουστικά μου. Τι σε ενοχλεί ορέ σύντεκνε που ακούω μουσική; Μαζί ήρθαμε και δε το θυμάμαι; Άσε με να απολαύσω το τσιγάρο μου με την ησυχία μου. Επειδή δηλαδή ο κύριος έχει όρεξη για άστοχη πάρλα πρέπει να κάθομαι να τον ακούω; Άκου απαίτηση δηλαδή!! Και δε φτάνει αυτό αφού περνάει η ώρα και τριγυρνάει, ξαναέρχεται και αρχίζει την ανάκριση, από που είσαι, πόσο χρονών, τι τελείωσες, έχεις δουλειά, δε σε βλέπω πολύ ζωηρή, δε πονάνε τα αυτιά μου με αυτά τα μαραφέτια; Ρε παππού άντε να πιεις το καφεδάκι σου και μη με ζαλίζεις 5 το χάραμα!!

Αυτό το νησί τελικά τους τραβάει τους τρελούς σαν μαγνήτης. Λες και το μυρίζονται χιλιόμετρα μακρυά!

Κινητό Juckbox - Χριστίνα = 3 - 0

Έχω αράξει στον καναπέ μου, πατάω το κουμπί του υπολογιστή μου να ανοίξει, ανοίγω tv για φως και βάζω να ακούσω μουσική. Καθώς μπαίνει μια αργή μελωδία που σε ιντριγκάρει για το ξέσπασμα που θα ακολουθήσει...εκεί πάνω στο καλύτερο του κομματιού περνάει από κάτω ο καράβλαχος-κάγκουρας-λαϊκατζής ηλίθιος, με τέρμα το ηχοσύστημα (που να του καεί και να του πέσει στο κεφάλι) και μου χαλάει όλο το feeling!!

Έλεος πλέον με αυτές τις μπιπ συνήθειες που ανήκουν στο 1990 και πιο πίσω, όταν στην μόδα ήταν το ραπ και όλοι έβγαιναν με ένα κασετόφωνο στον ώμο για να δείξουν σε όλους πόσο κούλ είναι! Τουλάχιστον τότε ήταν και μια πιο ποιοτική μουσική, αλλά ο κάγκουρας ελληνάρας που περνάει με το αμάξι τσίτα στα ντεσιμπέλ νομίζω ξέρετε τι ακούει...μα φυσικά καμένα σκυλάδικα τύπου :"βάλε ένα ακόμα και φεύγω το 'χω ξαναδεί το έργο" (και εμείς τι φταίμε ρε φίλε, πιες το και άι στα τσακίδια), "πονάει η αγάπη μάτια μου πονάει" (και εμένα τα μάτια μου από την αϋπνία, 3 η ώρα το ξημέρωμα ρε ζώων!), "μα εσύ με καις όλα τα καις" (φιλαράκι μη μου βάζεις ιδέες!!).

Κάθε φορά λοιπόν, που περνάει ένας τέτοιος ξεχασμένος επιδειξίας, τρέχω να προλάβω να δω μήπως έχει και κινητή σούβλα στο καπό ή κανένα κινούμενο bar, γυναίκες να ξεχειλίζουν από τα παράθυρα και να του χύνουν σαμπάνιες και λουλουδούδες να τον ραίνουν γαρύφαλλα. Αλλά τίποτα, η θέση του συνοδηγού άδεια και το μόνο που βλέπω, ένα κάγκουρα με πολλά γκάζια και λίγο μυαλό! Ρε φίλε πλάκα μας κάνεις βραδιάτικα, ει τράβα να πιεις κάνα ούζο να ισιώσεις.