Είναι κάτι μαύρα, βρωμερά, κοπρόσκυλα ποντίκια που κινούνται στις σκιές. Θρέφονται από την ανθρώπινη λύπη και απελπισία προσφέροντας σταγόνες χαράς που καλά ζυγιάζουν και χρεώνουν σε ακριβό μπουκάλι.
Είναι κάτι μαύρα με κατακόκκινα μάτια ποντίκια που σαν πέσει ο ήλιος η ασχήμια τους μετατρέπεται σε πολυτέλεια με φρου φρου και αρώματα και πάντα το φαίνεσθαι ξεπερνά το είναι. Στολισμένοι με φτιασίδια, καμωμένοι από χρυσό βολτάρουν και γελούν και μηδιάζουν με την θλίψη.
Είναι κάτι μαύρα και δολερά ποντίκια που σούρουν τα ακονισμένα νύχια τους και τρίβουν τις κοιλιές τους. Ρουφούν την χαρά, την δόξα και την λάμψη και παράγουν ανθρωπάκια μίζερα που η καρέκλα και το φάρμακο σε δόσεις και υπερδοσολογίες αρκούν για να χαμογελάσουν. Τα λεφτά και η φευγαλέα ανθρώπινη επαφή αρκούν για να γελάσουν...και πάλι από την αρχή.
Είναι κάτι μαύρα και δειλά ποντίκια, αρούρια του σκότους, σωστοί άρχοντες της νύχτας, με κέφι και με πλουμιστές μάσκες κουνάνε τα ηνία και εσύ χορεύεις και ας μην ξέρεις τον ρυθμό, θα στον μάθουν και αν υψώσεις φωνή θα σε βάλουν να σκάσεις θα σε ποτίσουν από το φάρμακο ώσπου να πλαντάξεις.
Είναι κάτι κακιασμένα μικρά δειλά ποντικάκια που περιφρονούν και κοροϊδεύουν την φάκα και σνομπάρουν και δε λιμπίζονται το τυρί. Όταν όμως η στιγμή και η ώρα είναι σωστή θα γευτούν το ίδιο τους το φάρμακο και θα πέσουν με τα μούτρα στο τυρί θαρρώντας το για αστακό...
