Ξύπνησα σήμερα λίγο απότομα από την μεσημεριανή μου σιέστα. Εντάξει όχι απόλυτα μεσημεριανή, έπιασε και λίγο από το απόγευμα για να είμαι ειλικρινείς, αλλά ποιος νοιάζεται. Έλεγα λοιπόν ότι ταράχτηκα τόσο πολύ από το όνειρο που έβλεπα, έβλεπα προφανώς επηρεασμένη από τα τελευταία γεγονότα των ημερών ότι ήμουν σε μία παραλιακή περιοχή όπου περιμέναμε να χτυπήσει το τσουνάμι. Έχω να πω πως ήταν πραγματικά τρομαχτική εμπειρία κι ας ήταν στον ύπνο μου...Καθώς πάλευα λοιπόν να σωθώ με κάθε τρόπο, ακούω ένα έντονο θόρυβο και βλέπω ένα φως κόκκινο να αναβοσβήνει μανιακά. Μη κολλώντας όλη η φάση στο όνειρο προσπαθούσα να εξηγήσω τι συμβαίνει όταν το όνειρο άρχισε να καταρρέει και εγώ να επανέρχομαι στην πραγματικότητα όπου και αυτή ευθυνόταν για το φως και το θόρυβο. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα, δε σας το κρύβω, πετάχτηκα από το κρεββάτι ξεμαλλιασμένη και άρχισα να πανικοβάλλω τον εαυτό μου. Παναγία μου, μας βομβαρδίζουν, ο πόλεμος της Λιβύης ήρθε και εδώ. Θυμήθηκα και το όνειρο που είδα και για ένα δευτερόλεπτο μπερδεύτηκα, άναψα το φως, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ( μεγάλο λάθος, γιατί πήρα και δεύτερη τρομάρα με τα μαλλιά μου) και έτρεξα προς την μπαλκονόπορτα έτοιμη να δω τα τανκς να κάνουν παρέλαση μπροστά από τη στάση λεωφορείου και τις Κατίνες τις γειτονιάς με παντόφλες και ρόλει στους δρόμους να τσιρίζουν. Αντί για αυτό φυσικά δεν είδα τίποτα παρά την συνηθισμένη καθημερινή κίνηση. Το φως και οι θόρυβοι όμως τι ήταν?
Και εδώ ευφάνταστοι αναγνώστες μου να σας θυμίσω ή αν δεν το γνωρίζετε να σας ενημερώσω ότι μένω σε μία από τις συνοικίες του Πειραιά. Ακόμα δεν το βρήκατε? Κέρδισε ο Ολυμπιακός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
off with your head