Θυμάμαι πάει ένας χρόνος που καθόμουν αναπαυτικά στην μεγάλη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου μου, με το παράθυρο να χαζεύω τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονταν στο Ελ. Βενιζέλος, άλλοτε πίνοντας καφέ ήρεμη χαζεύοντας στο internet και μιλώντας με τους συνάδελφους και άλλοτε πνιγμένη στη δουλειά να τρέχω και να μη φτάνω. Στις νυχτερινές βάρδιες έπιανα και λίγη κουβέντα στο fb και πέρναγε η ώρα ευχάριστα.
Όλοι με ρώταγαν πως και βρήκα τέτοια δουλειά, αν υπάρχει κάτι και για αυτούς στην εταιρεία...αισθανόμουν ευλογημένη αλλά και ένοχη επειδή δε μπορούσα να βοηθήσω άτομα που συμπαθούσα. Τώρα; τώρα πάει και η δουλειά, πάνε και οι ενοχές και το μόνο που έμεινε είναι μία λύπηση στο βλέμμα όλων και μια κουβέντα συγκατάβασης. Το χες και το έχασες κοπελιά, ας πρόσεχες.
Ώρες ώρες νιώθω ένα συννεφάκι να με ακολουθεί τελευταία όπου πάω. Εκεί που σκάει κάτι καλό έρχεται και μου τα παίρνει όλα, όλα όμως! Ένα δόντι πήγα να βγάλω και πέρασα τα μαρτύρια του Χριστού. Ούτε ο οδοντίατρος δε το πίστευε, τέτοιος φρονιμίτης μόνο εγώ και ο λυκάνθρωπος έχουμε. Δύο άτομα πάνω από το στόμα μου πάλευαν με το "θεριό" και δεν έλεγε να βγει. Και αναρωτιέμαι, γιατί σε εμένα και αυτό; Τι σκατά έχω κάνει; Give me a break!!
Τους τελευταίους μήνες εκεί που κάνω ένα βήμα μπροστά και λέω να που τα πράγματα αρχίζουν να φτιάχνουν, μπααααμ, πάρε και αυτή και την άλλη και πήγαινε πίσω στην γραμμή αφετηρίας. Μα ρε παιδιά έναν άσσο ήθελα και θα κέρδιζα είναι δυνατόν να πάω τόσο πίσω; ποιος βγάζει αυτούς τους ηλίθιους κανόνες; "Κοπελιά άμα σου αρέσει αλλιώς τράβα παίξε μόνη σου και κάνε ότι θες", "Μα μόνη μου δεν έχει νόημα να παίξω, θα κερδίσω τον εαυτό μου; τι σημασία έχει;", "Κέρδισε τον πρώτα και μετά μιλάμε...", "Α! τόσο καλά...εδώ μιλάμε για μεγάλη γκίνια. Οκ πείτε μου πότε είναι ευνοϊκός ο Άρης να κάνω άλλη μια προσπάθεια, μέχρι τότε αφήστε με στην ησυχία μου και μην μου δίνετε ελπίδες εκεί που δεν υπάρχουν. Ευχαριστώ για τη συμμετοχή και συγνώμη για την αποτυχία!!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
off with your head