Pure Clutch fury!!

Στοιβαχτήκαμε ένα κατάμεστο Gagarin για να απολαύσουμε τον Neil και την παρέα του για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, αυτή την φορά ένα μήνα νωρίτερα.
Ο εξαερισμός λίγο πριν βγει το support group, ήταν πέρα από κάθε φαντασία καλός! Ώσπου βγαίνει πάνω στην σκηνή ένα εμφανώς χοντρό αγόρι με κοιλιά που δε χώραγε κάτω από το φαρδύ του t-shirt και αρχίζει να "γκαρίζει" άναρθρα. Στο πλάι της σκηνής ένας τρελαμένος γκρούπι χτυπιόταν με μανία σε κάθε κομμάτι, έβγαζε φωτογραφίες, λες και είδε την Madonna, και ούρλιαζε πιο πολύ και από τον τραγουδιστή! Ευχάριστη αρχή δε λέω, ειδικά τη στιγμή που ο τραγουδιστής ανέβασε τη βερμούδα του σαν άλλος Οβελίξ και έσκισε το μισό του μπατζάκι.
Ευτυχώς οι φιλότιμες προσπάθειες να διασκεδάσουν το κοινό τελείωσαν και ξεκίνησε η στιγμή που τρως τα νύχια σου, κοιτάς το ρολόι κάθε λεπτό, χειροκροτάς άστοχα και φωνάζεις δυνατά στο συγκρότημα να βγει, χειροκροτώντας κάθε τεχνικό ήχου που περνά μπροστά από τη σκηνή. Ταυτόχρονα αρχίζει η άσκοπη κίνηση των παρευρισκόμενων fan μπρος-πίσω σε ένα εκνευριστικό μετατόπισμα και ανησυχίας σε βαθμό να αναρωτιέσαι τι στο καλό τους πιάνει όλους και πηγαινοέρχονται άσκοπα; Ρε φίλε, κάτσε ήσυχος και κάνε λίγο υπομονή να ακούσεις το γκρουπ και μετά κάνε ότι σκατά θες! Όχι αντίθετα εκείνη την ώρα που βγαίνει το συγκρότημα άλλος θα πάει τουαλέτα, άλλος θα θυμηθεί να βγει να μιλήσει στο κινητό, να πάει να πάρει μπύρα, να χέσει, να ψάξει σε όλο το μαγαζί τον καμένο φίλο του που χάθηκε κλπ. κλπ.
Η ώρα μετράει αντίστροφα και αφού μας βάζουν μια μικρή εισαγωγή με στίχο "i need money", επίκαιρο και άκρως μη πρωτότυπο καθώς όποια μπάντα τα τελευταία 2 χρόνια μας επισκέπτεται αυτή την πλάκα μας κάνει, anyway, και βγαίνει ο θεός γεμάτος θυμό και rock attitude με το θρυλικό κομμάτι "pure rock fury" χαρίζοντας μας 20 λεπτά δυνατής και γρήγορης μουσικής από τις πιο γνωστές επιτυχίες των Clutch, "the mob goes wild" "50.000 unstoppable watts".....
Εκεί κάπου μετά το φορτσάρισμα αρχίζει ένα ασταμάτητο τζαμάρισμα του drummer ο οποίος ήθελε προφανώς να καθυστερήσει την οργή του κοινού, να δώσει χρόνο στον Neil να τα πιει και να μας ροκανίσει τον χρόνο με άσκοπα ντάπα ντούπα που κράτησαν για κάνα 5λεπτό!
Ξαναμπαίνει ο θεός δυναμικός με δύο ακόμα κομμάτια, στο δεύτερο αράζει πάλι άκρη πίνει, ξύνεται και αφήνει να τζαμάρει ο κιθαρίστας αυτή τη φορά κάνα 3λεπτο. Λέει άλλο ένα κομμάτι, φεύγουν από τη σκηνή. Ξαναμπαίνουν μετά από 10 λεπτά, λένε ένα κομμάτι αρχίζει και πάλι το τζαμάρισμα του drummer αλλά σε στιλ ροζ πάνθηρα, ουρλιάζει το κοινό, έλεος ρε παιδιά!! Λένε άλλα δύο κομμάτια και πίσω στην μαμά Αμερική. Και αναρωτιέμαι, ρε Neil, ερωτευμένος ήρθες αγόρι μου; Ποια κακούργα σε μάτιασε και δεν μπορούσες να σταυρώσεις κομμάτι; Που πήγε το pure rock fury που μου υποσχέθηκες στην αρχή και που πήγε αυτή η ενέργεια που είχες πέρσι;
Πάντως μυαλό δε βάζω, και με την πικρή γεύση στο στόμα που μου άφησαν οι φετινοί clutch θα περιμένω την επόμενη χρονιά να τους ξαναδώ και εύχομαι να ακούσω επιτέλους το "regulator" που υποσχέθηκαν αλλά έπαιξαν μόνο την εισαγωγή ίσα να μου πουν ότι ξέρουν ακόμα να το παίζουν αλλά δε θα το ακούσω ποτέ!!