The evil clown is coming to town again!!

Από μικρή είχα ένα θέμα με τις μεταμφιέσεις και γενικά με τις έντονες εκδηλώσεις χαράς του κόσμου. Πάντα με τρόμαζαν οι μάσκες, οι κλόουν, ο άγιος Βασίλης (που ποτέ δεν πίστεψα), τα χριστουγεννιάτικα σκουφάκια, τα λαμπάκια, τα περίεργα μαλλιά και ότι άλλο έχει σκοπό να προκαλέσει τον περίγελο στο κεφάλι κάποιου ατόμου που ερχόταν με φόρα απειλητικά προς το μέρος μου. Μόλις βλέπω τέτοιες κινήσεις το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι να ουρλιάξω, να το βάλω στα πόδια ή να βρίσω, να κάνω γκριμάτσα και να γυρίσω αλλού το βλέμμα.

Τι μυστήριος που είναι ο άνθρωπος, και ναι το ομολογώ και εγώ μαζί του. Αλλά με εκνευρίζει αφάνταστα όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι και όταν το κάνω η ίδια είναι γιατί έχω πιει και γελάω με την όλη υπόθεση που αντικρίζω, πω πω πω μονόχνοτη θα μου πεις....αλλά ρε φίλε και αναγνώστη δε πίστεψα ποτέ ότι μια ενδυμασία σε κάνει πιο αστείο ή πιο κοινωνικό. Ποτέ δεν έψαξα για ειδικό ντύσιμο για να γίνω αποδεκτή και να καμουφλάρω το ότι θέλω να κάνω και δεν μπορώ με τα καθημερινά μου ρούχα. Τα στολίδια είναι για τα δέντρα και τα κουστούμια για τους ηθοποιούς, βγάλε το γ#$^#νο καπέλο που σε κάνει σαν καρνάβαλο ρε άνθρωπε αφού δε το 'χεις ανάγκη!!!

i need some help here....

Οι ώρες κυλούν τικ τακ τικ...οι μέρες φεύγουν και έρχονται άλλες, κάποιες ίδιες με τις προηγούμενες, κάποιες λίγο πιο διαφορετικές. Μία έξοδος σήμερα, μία ταινία αύριο, ένα καφέ μεθαύριο και πάλι από την αρχή για να έρθει η μέρα που θα μηδενίσει το κοντέρ και θα αποφορτίσει όλες μου τις λειτουργίες. Η μέρα που χάνω τις μέρες που δε μετρώ την ώρα, που φεύγει τόσο γρήγορα που η επόμενη που έρχεται είναι και αυτή τόσο σύντομη που δεν προλαβαίνω να τη ζήσω. Για να συνέλθω θέλω άλλες τρεις μέρες ίδιες... άραγμα, ταινίες, διάβασμα, φαΐ και ύπνος.

Σήμερα ξύπνησα και ζω, για μένα είναι Δευτέρα για εσάς είναι Τετάρτη. Υπάρχει ένα πρόβλημα συγχρονισμού, μήπως πρέπει να συγχρονίσετε να ημερολόγια σύμφωνα με το δικό μου για λίγο? Έστω μια φορά γιατί αν δεν γίνει θα έρθει η Παρασκευή που μηδενίζω το κοντέρ και θα ξυπνήσω Τετάρτη και πάλι...i need some help here!!

Χριστίνα η αόρατη!

Τα τελευταία χρόνια έχω ανακαλύψει μια μαγική ικανότητα που έχω μόνο εγώ αλλά ίσως και άλλοι σαν και εμένα χαρακτήρες. Είναι μια φοβερή σούπερ δύναμη που μου πήρε αρκετό καιρό να την καταλάβω και να την εκτιμήσω. Όχι, όχι δεν λέω ψέμματα και ούτε τα έχω χάσει Στην αρχή και εγώ πίστευα πως δεν ισχύει αλλά τις προάλλες το εξακρίβωσα.

Συνήθως συμβαίνει όταν βρίσκομαι σε πολύ κόσμο στοιχισμένο σε σειρές όπως στα εισιτήρια στο σινεμά, στην τράπεζα, στο περίπτερο, στο σούπερ μάρκετ κ. α. Αρχικά, όπως και εσείς αν έχετε αυτή τη δύναμη, νόμιζα ότι μου παίρνουν την σειρά, με γράφουν στα μπιπ τους και άλλα τέτοια και εκνευριζόμουν, όμως τελικά ανακάλυψα ότι είμαι αόρατη!!

Η μαγική μου αυτή ιδιότητα όπως είπα και πριν συμβαίνει μόνο όταν στοιχίζονται οι άνθρωποι σε σειρές κάτι όχι και τόσο συχνά εφικτό να το βρεις ειδικά αν θέλεις να χρησιμοποιείς αυτή την ιδιότητα παντού. Αν για παράδειγμα θες να πάρεις μάτι τον γείτονα δεν είναι και τόσο εύκολο να μπουκάρεις μέσα στο σπίτι του εσύ και μία ολόκληρη ουρά ταμείου. Οπότε, δυστυχώς για μένα ευτυχώς για τον γείτονα, η ικανότητα αυτή έχει αρκετούς περιορισμούς.

Τι κρίμα να μην την είχα ανακαλύψει όταν πήγαινα σχολείο και να πέρναγα τις τάξεις αόρατη όλη τη χρονιά, γιατί με την στοίχιση των θρανίων αν καθόμουν οπουδήποτε μετά τον πρώτο αυτόματα θα εξαφανιζόμουν...ουάου!

Unplugged!!

Η μαμά μου πάντα μου έλεγε να προσέξω μη μπλέξω με ναρκωτικά γιατί είναι εθιστηκά, κάνουν κακό στην υγεία και χωρίς να το καταλάβεις σου καταστρέφουν το μυαλό. Αυτό όμως που δεν μου είπε να προσέχω ήταν όλες αυτές τις σατανικές συσκευές που αντλούν δύναμη και ζωή από μια άκρη με δύο πόλους που εφαρμόζουν σε μια εσοχή με δύο τρύπες.

Τηλεόραση, pc, κινητό, πιστολάκι για τα μαλλιά, φούρνος μικροκυμάτων, ηλεκτρική σκούπα, καφετιέρα, παιχνιδομηχανές και ένα σωρό άλλα άχρηστα αιμοδιψή μαραφέτια που σκοπό έχουν να σου διευκολύνουν τη ζωή ενώ στην ουσία το μόνο που κάνουν είναι να σε καταντάνε μίζερο, τεμπέλη και εγωπαθή.

Η ζωή δε θέλει ρεύμα, δε θέλει καλώδιο για να τη ακολουθήσεις είναι εκει έξω απλή ζωντανή και γεμάτη πόνο, χαρά, δυστυχία, αγάπη, μίσος, καλοσύνη, βιαιότητα. Βγες εκεί έξω και δες τι επιφυλάσσει σήμερα για σένα, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βγάλεις το φις από την πρίζα!

Αθήνα πόλη φάντασμα....

Μηχανάκια να περνάνε με κόκκινο, πεζοί να περπατάνε μέσα στη μέση του δρόμου, αυτοκίνητα να προσπαθούν να σου πάρουν τη θέση στο φανάρι, να κορνάρουν, να φρενάρουν μανιασμένα, taxi να σταματάνε χωρίς αλάρμ για να ξεφορτώσουν μανιασμένους αγοραστές-καφεπότες...είναι τρελός ο Έλληνας και όσο περνάει ο καιρός η ασυμβατότητα του με τους κανόνες του κράτους όλο και ξεφεύγει, επιβαρύνοντας πρώτα πρώτα τον ίδιο και κατά συνέπεια και τους συνανθρώπους του, τους οποίους πλέον τους βλέπει σαν εχθρούς.

Μπαίνεις στην τράπεζα με το χαρτάκι στο χέρι και αρχίζει ο καβγάς, κυρία μου στη σειρά σας, πότε ήρθατε?δεν είδατε που πέρασε το νούμερο?έχουμε και δουλειές, κάνε πιο εκεί ρε βλάχο, τι είπες μωρή κυράτσα και άλλοι πολλοί τέτοιοι ποιοτικοί διάλογοι που μου φτιάχνουν την μέρα και δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω πίσω στο κλουβί μου και μην βλέπω και ακούω κανένα!

Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις ένα μαγικό κόσμο, ξαφνικά κανένα πρόβλημα, όλοι είναι αγαπημένοι, υπάρχει μεγάλη αγάπη για τον πολιτισμό και τις τέχνες, οι μάνες ψάχνουν τα παιδιά τους, οι γείτονες βοηθάνε ο ένας τον άλλον, μεγάλες αγαπημένες παρέες παντού και μια όμορφη Ελλάδα από άκρη σε άκρη.

Ξαναβγαίνω έξω και συναντώ και πάλι το μανιασμένο πλήθος. Βάζω το GPS για να βεβαιωθώ ότι η Αθήνα που βλέπω στην τηλεόραση έχει ακριβώς τους ίδιους δρόμους με αυτή που αντικρίζω τώρα. Κι όμως, είμαι στο σωστό δρόμο μα η πραγματικότητα της τηλεόρασης καθρεπτίζεται μόνο σε κάτι αφίσες και πόστερ στους τοίχους κατα μηκος του δρόμου.

Μοναξιά μου όλα....!!!

Είναι κάποια βράδια σαν και αυτό που γυρνάω σπίτι μετά από μια έντονη μέρα, σε ένα άδειο σπίτι με μόνη συντροφιά την τηλεόραση και το internet. Με τρώει μέσα μου μια μεγάλη μοναξιά και στεναχώρια που θέλω να σπάσω τους τοίχους για να βλέπω και να με βλέπει όλος ο κόσμος. Απίστευτα μόνη, απίστευτα στεναχωρημένη που δεν με χωράει άλλο ο τόπος. Την μία μέρα νιώθω πως όλα είναι τόσο ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό μου και ότι πορεύομαι σωστά και την άλλη όλα είναι τόσο λάθος και εγώ κάνω τόσο ατσούμπαλα βήματα που όλοι με κοιτούν με απορία Σαν ένας τρελός παλιάτσος που έχει χάσει τα λόγια του και έχει ξεχάσει τις κινήσεις του, κάθομαι και στραπατσάρω τον εαυτό μου ψάχνοντας την μέρα που θα έρθει ένα καινούριο σενάριο για να κάνω και πάλι τον κόσμο να γελάσει και να χειροκροτήσει.

Είμαι κενή εδώ, τώρα, αυτή την στιγμή. Δεν θέλω να κλάψω, δεν θέλω να γελάσω....απλά κοιτώ το κενό και περιμένω μια στιγμή που θα με κάνει να κοιτάξω απέναντι με νόημα, να κλείσω το μάτι, να σκάσω χαμόγελο και να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή!

If i was a rich girl....

Ποια είμαι, τι κάνω, που πάω, τι θα απογίνω; Δεν ξέρω να απαντήσω σε καμία από αυτές τις ερωτήσεις ούτε τόσο ειλικρινά όσο και αληθινά γιατί απλά δε γνωρίζω. Ρε μάνα μπας και μπερδεύτηκα στο μαιευτήριο και αντί να πάω στη Βαρδινογιάννη με έφεραν σε εσένα; Ειλικρινά δηλαδή πιστεύω ότι έχω γεννηθεί για άλλη ζωή πιο μεγαλοπρεπή, πιο ξενοιαστη, γεμάτη ψώνια, ταξίδια, καλό φαί, ποτό και αραλίκι. Πως είναι δυνατόν ενώ έχω όλες τις προδιαγραφές για το Κολωνάκι, να ανήκω στην μεσαία τάξη, μέσα στο άγχος, χωρις καθημερινά ψώνια, ταξίδια μία το χρόνο και εσωτερικό, σουβλάκια απο delivery, ποτό ευτυχώς άφθονο και αραλίκι μπόλικο μιας και έχω μείνει και άνεργη. Τι γλυκεία που είναι η ζωή!! Αλλά ναι, τι λένε οι φίλοι μας οι χριστιανοί; να δοξάζω το Θεό και να μην με νοιάζει γιατί τάχα μου μπορεί τώρα να ψωμόλυσσαω αλλά στην άλλη ζωή θα είμαι αρχόντισσα ενώ ο Λάτσιος λαντζέρης μου και η Βαρδινογιάννη μακιγιέρ μου. Ρε παιδιά έλεος δηλαδή!! Μπας και ο παράδεισος τελικά είναι όπιο του φτωχού που σκαρφίστηκε ο πλούσιος για να τον κάνει να κάθεται στα αυγά του και να μην επαναστατεί για να ζητά ισότητα πλούτου και άλλα τέτοια ντεμοντέ και τρε μπανάλ! Κάτσε εκεί με το ξεροκόμματο και άμα βγάλω την μάσκα ομορφιάς θα σου ρίξω και λίγη σάλτσα να λιγδώσει το άντερό σου κουρελή! Και κάνε πιο εκεί γιατί μου κρύβεις τις ορχιδέες μου!!

Second Sky War

Hide your face in the clouds

is not the place to look for pounds

When your angel starts to scream

the time has come to see your dream

second war returns to dust

spread your wings and fly fast

Blooded wings, angel pain

better things turns to rain

Fallen angel wants your soul

fight the lucifer before it's done

clouds are red, hard to see

they reflect you in the sea

Angel nailed into beam

voice scream, killed your dream

in the sky second war

we' ll be waiting for more...

Split your soul, my eye hole

Wear veil black, see the white flag

Feel the pain, blooded rain

Heaven's end my winged friend.

Dream on....

Εγκλωβισμένη σε νησιά που βουλιάζουν, στριμωγμένη σε πνιγηρά υπόγεια, στάζοντας αίμα, ψάχνοντας διαφυγή, καλπάζοντας πάνω σε μαύρα άλογα περνάω την άλλη μου ζωή με μεγάλη δόση φαντασίας και σασπένς!!

Τα όνειρα λένε είναι προερχόμενα από το υποσυνείδητο, κάπου εκεί βαθιά στο μυαλό μου έχω τόσους πολλούς μπερδεμένους κόσμους με πρόσωπα υπαρκτά και μη που με περιμένουν κάθε βράδυ όπως ο σκηνοθέτης περιμένει τον πρωταγωνιστή του για να συνεχίσει τα γυρίσματα της ταινία του.

Τελευταία τα όνειρά μου έχουν μια μεγάλη δόση εγκλωβισμού, με πνίγουν, προσπαθώ να ξεφύγω και ευτυχώς τα καταφέρνω. Η τέλεια αίσθηση να πιάνεις ένα σύννεφο αλλά ταυτόχρονα να σε πιέζει στο χώμα και εκεί που νομίζω ότι ασφυκτιώ και δεν μπορώ να ξεφύγω έρχεται μια γριούλα και με κάνει να απεγκλωβιστώ και να συνεχίσω την πορεία μου.

Διαλυμένοι τόποι, φτιαγμένοι με κόπο, στολισμένη και ξαφνικά έρχεται ένα κύμα να τα διαλύσει όλα, να τα καταστρέψει και εγώ να λέω ήταν φυσικό, κανείς δεν μπορεί να παραβεί τη φύση.

Καληνύχτα κόσμε πάω να δώ τι γίνεται στη ταινία μου σήμερα, γιατί το σενάριο είναι απρόβλεπτο και ο πρωταγωνιστής διψάει για δράση....

Πετάει...πετάει...το μάτι μου!!

Σήμερα ήταν μια γεμάτη μέρα! Σηκώθηκα πριν ρίξει τις ακτίνες του ο ήλιος στα παράθυρα του σαλονιού μου. Αφού έφτιαξα μια μεγάλη κούπα ελληνικού καφέ, μάζεψα τη σοδειά, σέρβιρα τα φαγητά μου και μάζεψα τους θησαυρούς μου ξεκίνησα να κινούμαι στους ρυθμούς του έξω κόσμου. Μαγείρεψα παπουτσάκια, πρώτη φορά στη ζωή μου, και βγήκα στη γειτονιά για διάφορες δουλειές. Γύρισα, μαγείρεψα, έφαγα με τον καλό μου, κοιμήθηκα το μεσημεράκι, έφαγα γλυκό cheesecake που είχα φτιάξει μια μέρα πριν και άραξα με την μπυρίτσα μου στον καναπέ να χαζέψω το κουτί της διασκέδασης, αφού πρώτα άναψα όλα τα κεράκια στο τζάκι. Και εκεί πάνω την στιγμή της απόλυτης χαλάρωσης άρχισε να πετάει το μάτι μου...

Τι είναι αυτό το πράγμα; Έχει πάει 12 και 25 και ακόμα δεν έχει σταματήσει να με ενοχλεί. Για μία στιγμή νόμιζα ότι πέρναγα ελαφρύ εγκεφαλικό, αλλά δε μπορεί...είμαι τόσο νεα ρε γαμώτο!! Οι εκδοχές τύπου κάποιον θα δεις ή θα φας ξύλο και ότι άλλο σκαρφίζεται η γιαγιά μου και η γενιά της και το έχει περάσει τόσο πειστικά και στην δική μου δε με πείθει. Για τα πάντα υπάρχει μία λογική εξήγηση! Δεν μπορώ να δεχτώ ξαφνικά ότι το μάτι μου άρχισε να πεταρίζει επειδή θα δω κάποιον που δήθεν έχω να δω πολύ καιρό ή ότι αν ρωτήσω και κάποιον πιο μάτι είναι και το βρει θα τον δούμε μαζί διαφορετικά μόνη μου!! Ελάτε τώρα....δηλαδή επειδή έχω αλλεργία και φτερνίζομαι συνέχεια πάει να πει ότι κάποιος με σκέφτεται συνεχώς και όχι το γεγονός ότι έχω αλλεργία στο δέντρο που βρίσκεται ακριβώς έξω από το μπαλκόνι μου; Έχω βαρεθεί δηλαδή συνεχώς που φτερνίζομαι να ακούω αριθμούς...έλεος δηλαδή!

Τελος πάντων το ζήτημα είναι ένα, θα την βγάλω καθαρή απόψε ή θα βγει το μάτι από τη θέση του και θα το ψάχνω βραδιάτικα; Ή αν όντως ισχύουν αυτά που λένε και είμαι εγώ η περίεργη που είναι αυτός ο $@*(^# που πρέπει να δω, να τον δω να τελειώνουμε!! Άντε γιατί αρχίζει και μου την δίνει αυτή η κατάσταση....

Old times....

Μέσα στο κενό μου εγώ, σκύβω και με βλέπω, κουβαριασμένη σε μία άδεια μαύρη σκοταδεινή γωνιά, να τρέμω. Τι έχεις Χριστίνα; Μίλα μου...τι βλέπεις και φοβάσαι, τι σε τρομάζει, άνοιξε την καρδιά σου, μίλα.

" Είμαι μόνη, κρυώνω, απ' τα πλευρά μου μαύρες βαθιές πληγές που ανοίχτηκαν με τα χρόνια. Η μορφή μου έχει γεράσει, τα μάτια μου κλειστά, πρησμένα απ' το δάκρυ. Στέκομαι εδώ και περιμένω..."

Τι περιμένεις; Γιατί είσαι λυπημένη;

" Περιμένω έναν άνθρωπο να με νιώσει, να μ' αγαπήσει βαθιά, να μου πιάσει το χέρι και να μου ψιθυρίσει - μη φοβάσαι, τέλειωσαν όλα, έφυγαν, είναι παρελθόν, έλα μαζί μου."

Που είναι η αγάπη που περιμένεις; Την βλέπεις; Την ακούς;

" Μέσα από την κενή καρδιά μου, μέσα στο πηχτό σκοτάδι, βλέπω μια λάμψη από καθρέφτη να αναβοσβήνει...πλησιάζει...αργά, σταθερά"

Είναι ο αγαπημένος σου;

" Είναι μια ελπίδα ακόμα!"

Και γιατί είσαι λυπημένη;

"Φοβάμαι"

Τι φοβάσαι;

"Ότι θα έρθει σαν αστραπή, θα κάψει και θα σβήσει, θα χαθεί."

Όμως έτσι δεν κάνει η αγάπη; Στην αρχή δροσίζει μα μετά σε καίει, όμως αν την πιστέψεις δεν χάνεται. Έλα σήκω...πήγαινε κοντά στον κεραυνό σου...πήγαινε και θα δροσερέψεις, πήγαινε και ας καείς.

"Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πιο σίγουρος;"

Υπάρχει η ζωή και η ζωή είναι γεμάτη αβεβαιότητα...θυμίσου...ζείς για μία στιγμή...φρόντισε αυτή η στιγμή να αξίζει.

"Πρέπει πρώτα να φτιαχτώ, να πλύνω το πρόσωπό μου, να ανοίξω τα μάτια μου, πως θα παρουσιαστώ έτσι μπροστά του;"

Σήκω, πήγαινε, τα φτιασίδια είναι για τους ψεύτικους ανθρώπους. Πήγαινε όπως είσαι, μην ανοίξεις τα μάτια, παραδόσου...

"Μα αν πληγωθώ ξανά"

Κάθε φορά είναι διαφορετική και αξίζει! Να δίνεσαι ολοκληρωτικά στον άνθρωπό σου και να μην σκέφτεσαι το αντίτιμο.

"Δεν είμαι όμως πια παιδί. Τι θα πουν οι γύρω μου; Τι θα κάνω μετά;"

Οι ερωτήσεις έχουν φτιαχτεί για να τις απαντάμε εμείς οι ίδιοι. Σκέψου, δες η απάντηση είναι μέσα σου. Ξέρεις την απάντηση, είναι μέσα σου. Ξέρεις την απάντηση στην κάθε ερώτηση που κάνεις!

"Είμαι άνθρωπος...έχω ελαττώματα"

Το ίδιο και εκείνος...

"Έχω μια σιγουριά εδώ, την οικογένειά μου."

Το ίδιο και εκείνος...

"Όμως εγώ πρέπει να τα αφήσω όλα πίσω μου..."

Μη μετράς τις θυσίες, να ξέρεις πως τα συναισθήματα δε μετριούνται, τα μέτρα και τα σταθμά είναι για τα υλικά πράγματα. Η οικογένειά σου είναι μέσα σου, κοίτα...την βλέπεις;

"Ναι!"

Το σπίτι είναι υλικό αγαθό, σου λείπει;

"Όχι!"

Τι αφήνεις πίσω λοιπόν;

"Τίποτα!"

Τότε πορεύσου, και είθε όλα να πάν όπως πρέπει...

Τοίχο, τοίχο μη σε...πετύχω!!!

Μικρά γελοία, γλοιώδη ανθρωπάκια που οι περιστάσεις τους έκαναν να έχουν θέσεις κύρους, εξασφαλίζοντας την μίζερη ύπαρξή τους με λεφτά που ούτε στον ύπνο μου δε βλέπω. Γιατί έγινε αυτό; ποιος φταίει εδώ; Γιατί έκανες λάθος; Γιατί είσαι άνθρωπος; Δεν μπορείς να προσπαθήσεις κι άλλο; Να το κάνεις, να ματώσεις, να λυσσάξεις αλλιώς φύγε και πάρε μαζί σου και αυτό το ηλίθιο κουφάρι που κουβαλάς κάθε μέρα εδώ μέσα. Δεν είσαι γεννημένος για αυτή τη δουλειά, δεν ξέρεις τι σου γίνεται, είσαι ένας τουρίστας....Και αναρωτιέμαι....γιατί ρε γαμώτο να υπάρχουν τέτοιοι τύποι, τόσο δυσκοίλιοι και τόσο μα τόσο προικισμένη από την τύχη? την μοίρα? την γαμημένη την γκαντεμιά μου? που αντί να γεννηθώ λίγο πιο πριν ή πιο μετά, πήγα και γεννήθηκα εκείνη τη στιγμή που με έκανε να είμαι εγώ, κάτω από αυτούς και με μισθό για κότες!! Τύχη ριμάδα, μη σε πετύχω πουθενά....αρρργκ....μόνο μη σε πετύχω!!

Shoot em up!!

Μπαζούκας, περίστροφα, Καλάσνικοφ, χειροβομβίδες όλα στη διάθεσή μου για να σκοτώσω τους κακούς και να πάω αλώβητη προς το θησαυρό και ξαφνικά εμφανίζονται και κάτι τέρατα από το Resident Evil για να μου δυσκολέψουν τη ζωή. Με μικρά διαλείμματα για να απλώσω την μπουγάδα, να φτιάξω γεμιστά για το μεσημέρι και να πάω τουαλέτα. Σίγουρα η ζωή μου έχει πολλή δράση...

Ευτυχώς δηλαδή που ακούω και κανένα ήχο από το δρόμο και μου θυμίζει ότι ζω σε πόλη και ότι για να βγω έξω δεν χρειάζομαι όπλα και κρυψώνες. Ή μήπως χρειάζομαι? Σίγουρα το να κυκλοφορείς έξω στους δρόμους της πόλης μετά τα μεσάνυχτα δεν είναι και το πιο ασφαλές πράγμα που υπάρχει στον κόσμο. Η απογοήτευση είναι στο γεγονός ότι στην πραγματική ζωή δεν περνάς πίστες, σίγουρα δεν βρίσκεις αμύθητους θησαυρούς και δεν βγαίνουν τίτλοι τέλους, τουλάχιστον δεν τους βλέπεις εσύ...

Πολύ αγωνία, μεγάλο σασπένς, ζήσε τη ζωή πριν γράψει Game over.

Saturday night fever!!!

Σάββατο, μια υπερτιμημένη μέρα της εβδομάδας από όλους μας. Όλα γυρίζουν γύρω από το Σάββατο, διασκέδαση, καφέδες με φίλους, φαγητό με συγγενείς, ταινίες, βόλτες, ταξίδια. Ζούμε τόσο στριμωγμένο ωράριο καθημερινά και ξαφνικά μια ολόκληρη χώρα περιμένει μία μαγική μέρα της εβδομάδας για να σωθεί!
Όλες οι μέρες οδηγούν στο τέλειο Σάββατο, όλοι οι φίλοι καταλήγουν στο ίδιο μέρος ένα Σάββατο, όλες οι γιορτές περιμένουν να γιορτάσουν ένα Σάββατο και εγώ κάποιο Σάββατο από τα 4 ή 5 του μήνα ίσως και να μην δουλεύω.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε αυτή τη μέρα? Τι την κάνει πιο ξεχωριστή? Η απάντηση είναι προφανής..."Ρεπό". Μία μέρα χωρίς εργασία πριν και μετά.
Υπάρχει λέξη Σαββατοκύριακο και Παρασκευοσάββατο όμως καθόλου Τριτοτετάρτη ή Πεμπτοπαρασκευή.
Όμως πείτε ειλικρινά πόσοι από εσάς περνάτε καλά σε μια Σαββατιανή έξοδο? Με τον κόσμο να σπρώχνεται και να στριμώχνεται μέσα στα μαγαζιά, να σερβίρετε πρόχειρα ποτά, να στέκεται όρθιος μέχρι να τραβήξει το σκαμπό του διπλανού όταν αυτός πάει τουαλέτα, να καταναλώνει κρύα πιάτα και φεύγοντας να σιχτιρίζει όλο τον κόσμο που συνάντησε μπροστά του και του χάλασε την Σαββατιανή διασκέδαση για άλλη μια φορά! "δεν θα ξαναπατήσω ξανά στο κωλομάγαζο", "Άντε μωρέ με τον καραγκιόζη", "Δέκα ώρες περιμέναμε για ένα ποτηράκι νερό!", "Αυτές οι γκόμενες γιατί μπαίνουν δυο-δυο στη τουαλέτα?" κλπ κλπ.
Παρόλα αυτά θα ξαναπάς στο ίδιο μαγαζί και το επόμενο Σάββατο και θα στριμωχτείς με τον διπλανό, θα του κλέψεις το σκαμπό, θα βριστείς με τον μπάρμαν και θα διαολοστήλεις όσους περίσσεψαν από την προηγούμενη έξοδό σου!

Εγώ, η σκούπα και ο χρόνος.....

Η χθεσινή μέρα δεν περιλάμβανε οινοποσία όπως προστάζουν τα ήθη και τα έθιμα αλλά κάτι μπύρες και μια μερίδα γύρο από την κοντινή σουβλακερή. Μετά από μια μέρα δωδεκάωρης δουλειάς και δύο ωρών εξόρμησης στα μαγαζιά για το κατάλληλο δώρο στον εαυτό μου, οι δυνάμεις μου είχαν εξαντληθεί και το τελευταίο οχυρό ενέργειας είχε παρθεί!΄
Τι έχει γίνει? Που είναι όλη αυτή η ενέργεια που είχα ένα χρόνο πριν και ακόμα καλύτερα ένα χρόνο πριν από το πριν και πιο πριν και λίγο πιο πριν? Δε ξέρω αν με καταλαβαίνετε..αλλά είναι σαν να λειτουργεί δίπλα μου συνεχώς μια σκούπα που μόλις περνάει ένα λεπτό έρχεται και μου ρουφάει λίγο από το είναι μου. Το περίεργο είναι ότι ακόμα δεν έχω βρει την πρίζα, έχει τόσο μακρύ καλώδιο που καταλαβαίνεται λόγω ενέργειας δεν μπορώ να φτάσω μέχρι την άκρη του. Ναι έχω δοκιμάσει το διακόπτη αλλά μην συγχύζεστε λέει out of order, εκτός τάξης δηλαδή όπως ακριβώς είναι και η ζωή μου. Και αναρωτιέμαι, τι θα γίνει ρε Αλλάχ θα πάει μακρυά αυτή η σκούπα? Έχει αρχίσει να με εκνευρίζει!!

999....τυχαίο? Δε νομίζω!!!

Γεννήθηκα την ένατη ώρα, της ένατης μέρας, του ένατου μήνα. Στη ζωή μου συνέβησαν πολλά αναπάντεχα περιστατικά που καθόρισαν την πορεία της. Παρολίγον Αναστασία, μοναχοκόρη, πλούσια, κακομαθημένη και ψηλομύτα. Όμως η τροπή των γεγονότων και η μοίρα μούσα μου αποφάσισε να με κάνει Χριστίνα, με δύο αδέρφια, όχι φτωχή αλλά όχι και η συνονόματη Ωνάση, προσγειωμένη στην πραγματικότητα, ανεξάρτητη και λιγάκι ψώνιο ναι, αλλά σε καμία περίπτωση ψηλομύτα.

Άλλος ένας χρόνος λοιπόν στην πλάτη μου και φέτος διάλεξα να τον γιορτάσω μόνο με πολύ δικούς μου ανθρώπους που οι περιστάσεις και οι συνθήκες εργασίας μας, μας έχουν καταντήσει ξένους.

Χρόνια Πολλά λοιπόν Χριστίνα χαίρομαι που δεν είσαι Αναστασία και εύχομαι ποτέ να μην γίνεις!!

Στην αγαπημένη μου βδέλλα!

Μετά από την χθεσινή οινοποσία, βρίσκομαι και πάλι μπροστά σε ένα υπολογιστή, κολλημένη πάνω σε μια καρέκλα να αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά, γιατί άραγε ορισμένοι άνθρωποι να είναι τόσο μίζεροι και ζηλόφθονες?
Ειλικρινά πιστέψτε με, στα 28 χρόνια της ζωής μου έχω καταφέρει και προσπαθώ ακόμα και τώρα να μην ενοχλώ τον διπλανό μου και να μην ασχολούμαι με μικρότητες. Αλλά όπως δυστυχώς διαπιστώνω καθημερινά, υπάρχουν πολλοί καλοθελητές εκεί έξω, ζώντας τη μίζερη ζωή τους, που το μόνο που την κάνει πιο πικάντικη είναι η ενασχόλησή τους με τη ζωή των άλλων!
Σαν μια παρασιτική βδέλλα, που σου ρουφάει όλο το αίμα, έρχονται να κολλήσουν πάνω σου με κάθε τρόπο και να σου ρουφήξουν κάθε θετική ενέργεια, όλη τη λάμψη και το είναι σου. Δήθεν ενοχλημένοι από τον τρόπο που εκφράζεσαι, τον τρόπο που μιλάς, που ντύνεσαι κοιτάνε πως να σε κρίνουν και να σε πικάρουν μπροστά σε φίλους και γνωστούς.
Ένα έχω να σου πω βδέλλα και βάλτο καλά στο κεφάλι σου και εσύ και οι όμοιες σου, χαίρομαι που ήρθες να κολλήσεις πάνω μου, γιατί αυτό σημαίνει πως είμαι απειλή για σένα άρα δυνατή προσωπικότητα, άλλα μην ξεχνάς πως ως βδέλλα δεν είσαι παρά ένα παράσιτο που το μόνο που έχω να κάνω είναι να το πετάξω από πάνω μου. Μπες λοιπόν πάλι στο βούρκο της μίζερης ζωής σου και κοίτα να κολλήσεις πουθενά αλλού. Η δική μου ενέργεια δεν τελειώνει ποτέ!!!

Μr Νταβέλης team!!

Σήμερα σηκώθηκα με μια διάθεση πολύ δημιουργική, τρελή, απρόσμενη. Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου που θέλω να μοιραστώ και να εκφράσω, που πριν καν ακόμα κάνω καφέ, άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Καλημέρα σε όλους εκεί έξω και αν τώρα που διαβάζετε είναι ήδη απόγευμα ή βράδυ, καλό υπόλοιπο.

Η δουλειά που κάνω απαιτεί 12 ολόκληρες ώρες καθήλωσης μπροστά σε ένα υπολογιστή 4 μέρες συνεχόμενες και σε αντάλλαγμα παίρνω άλλες 4 μέρες ανάπαυσης στο σπίτι. Μαζί με εμένα και πολλοί άλλοι συνάδελφοι που μπαινοβγαίνουμε εδώ και περίπου ένα χρόνο στην σπηλιά του "Νταβέλη" που μας τρώει τον αέρα και μας στερεί τον ήλιο. Μόνο εμείς ξέρουμε να διασκεδάζουμε κάτω από τέτοιες τραγικές συνθήκες εργασίες, άντε και οι μεταλλωρύχοι που εγκλωβίστηκαν και δεν θέλουν να βγουν γιατί βγήκαν τα άπλυτά τους στη φόρα! Όχι εντάξει, έχω μια δόση υπερβολής, δεν μας βράζουν και αβγά στη μασχάλη ρε αδερφέ άλλωστε!!

Έχω την ανάγκη λοιπό να σας συστήσω τον καθένα από αυτούς ξεχωριστά, έτσι όπως μόνο μια κόκκινη βασίλισσα θα μπορούσε να κάνει. Με μπόλικο χιούμορ και πολύ καλλιτεχνία!

Απολαύστε λοιπόν...."Αυτούς που δουλεύουν για τον Νταβέλη team".

Crewing

IOA: Giannis

AKA Frank Sinatra

He likes: to stare at the sun, add his own milk to everybody’s coffee and always look at the bright side of life.

PED: Dimitris

AKA the Butcher

He likes: raw meat, Russian girls, roulette and Havana cigarettes.

MAG: Margarita

AKA the pirate

She likes: talking birds, balls with chains, alligators and Adolfo Hitler.

Pre OPS

KAA: Anna

AKA the Pontikomikroulis

She likes: blue cheese, smelly cats and inquiring every one with thousands of questions until she finds a way to destroy the all.

ALO: Christina

AKA Christina Bukowski

She likes: Anything with alcohol and pilots who FAIL their tests. The scars were added in a fight with 52 cabin crews. She won.

Operations

AKA: Alexandros

AKA the Wild Thing

He likes: to run by bicycle, on foot, with everything-anything.

PAC: Christos

AKA the Aristocat.

He likes: cat food and rubbing his belly at everyone’s feet.

DEL: George

AKA The General.

He likes: to be the boss of the operations and one day to rule the world(of travian)!

SAR: Christoffer

AKA the I-wanna-be-Quality-manager-in-the-place-of-Quality-managaer AKA Isnogood.

He likes: quality offices, short pants, straps and curly blond hair.

PAG: Giorgos

AKA Cinderella

He likes: anything Pink, diamonds, castles and beautiful Greek boys.

KOH: Harisios

AKA the Sphynx

He likes: Nile river, alligators and to bath with pure milk.

AGO: Spyros

AKA Benezoleza

He likes: Trafficking, cocktails, sensual dances and black boys at the sun!

ARV: Vicky

AKA Salvador Dali

Likes: bananas, to smoke pipes, paint walls and James Bond 002!

Ανάλυση θορύβων!

Πολλά βράδια κάθομαι στον άνετο καναπέ μου και διαβάζω κάποιο βιβλίο ή σερφάρω στο διαδίκτυο διαβάζοντας Blog και σχολιάζοντας status φίλων. Εκεί στην απόλυτη ησυχία της σιωπής εμού και του υπολογιστή μου ακούω διάφορους περίεργους θορύβους προερχόμενοι εντός και εκτός σπιτιού. Ένα τικ από την κουζίνα, ένα υπόκωφο τακ από το σαλόνι, ένα γουργουρητό από το μπάνιο, τσίκι τσίκι από την ταράτσα και ακαθόριστους ήχους από το δρόμο. Το τικ της κουζίνας όσο και αν το ψάχνω δε το προσδιόρισα ποτέ! το γουργούρισμα από το μπάνιο υποθέτω πως είναι η σωλήνα με τα νερά της να χορεύουν από διάφορες ενοχλήσεις που και πάλι δεν έχω προσδιορίσει. Το τσίκι τσίκι της ταράτσας μετά από ένα πιο προσεκτικό αφουγρασμό κατέληξα πως πρέπει να είναι τα δύο σκυλιά, το ένα ράτσας, το άλλο μαζεμένο από δρόμο, που σουλατσάρουν μόλις 2 μέτρα πάνω από το κεφάλι μου, ψάχνοντας φαΐ και μέρος να κάνουν την ανάγκη τους και καμιά φορά να γαβγίσουν και κανένα περαστικό. Οι ήχοι του δρόμου, που είναι και οι περισσότεροι δεν με πολύ απασχολούν, άλλωστε ζω σε μια αρκετά θορυβώδη γειτονιά με πολύ ενοχλητικούς γείτονες. Όχι, δεν είμαι παράξενη πιστέψτε με απλά αυτοί είναι αφόρητα ενοχλητικοί και ίσως να τολμήσω να πω γύφτοι! Με συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά μη μου πείτε ότι και εσείς δεν έχετε παρόμοια περιστατικά στη γειτονιά σας? Anyway, το θέμα είναι ότι μια πρωινή ώρα της μέρας με τόσα πράγματα που ασχολούμαι και με το φως του ήλιου αυτοί οι ήχοι δεν έχουν καθόλου την έκταση και σημασία που παίρνουν την νύχτα. Κάθε βράδυ είναι λες και παίζουν παιχνίδια με το μυαλό μου. Τακ, μπάμ, τσίκι τσίκι και όλα μαζί με κενά λεπτών μεταξύ τους και εγώ στη μέση να πλανώ το βλέμμα μου ψάχνοντας την πηγή τους.

Το ομολογώ, δεν έχω ρολόι και aircodition για να μην έχω θόρυβο μέσα στο σπίτι. Οκ ρολόι έχω άλλα το έχω για διακοσμητικό, χωρίς μπαταρία. Άλλωστε τι να το κάνω όταν έχω κινητό και laptop. Και αναρωτιέμαι, μήπως έχω φτάσει στα όρια της παράνοιας? Μήπως είναι παράξενη? Ή τελικά δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι τελικά? Who's with me?

Doing nothing!

Τι ευτυχία αλήθεια να βλέπεις πόσο εποικοδομητικά γεμίζει ο καθένας τον χρόνο του. Υπάρχουν άνθρωποι παντού γύρω μας που ασχολούνται με το πόσο γρήγορα θα ξετυλίξουν ένα ρολό χαρτί, ποιος θα κάνει τα περισσότερα κλικ σε ένα λεπτό, ποιος έχει τους περισσότερους φίλους, ποιος θα πιει πρώτος τα περισσότερα σφηνάκια, ποιος μαύρισε περισσότερο το καλοκαίρι, ποιος έβγαλε τις περισσότερες γκόμενες, ποιος έχει το πιο γρήγορο αμάξι και μια σωρό ακόμα διακρίσεις που πιστεύω ο καθένας από εμάς έχει ακούσει ή διαγωνιστεί. Αλήθεια τι είναι αυτό που κάνει την φύση του ανθρώπου τόσο μάταιη? Τι κερδίζεις αν έχεις παραπάνω από τον άλλο? Είσαι ανώτερος? Καλύτερος? Κερδίζεις κάποιο βραβείο? ή μήπως σου δίνει απλά μια ευχαρίστηση πιο πάνω και από το σεξ?

Τελικά μάλλον το τελευταίο. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα περιτριγυρίζομαι από πολλούς ανθρώπους που περιμένουν στην γωνία να ασκήσουν κριτική και να μετρήσουν τα επιτεύγματά τους με τα δικά μου. Δε θα αρνηθώ πως τέτοιες συμπεριφορές με εκνευρίζουν αφάνταστα. Μου την δίνει στα νεύρα να κάθομαι να ακούω τον καθένα με το ποίημα του και την άποψή του για το πως πρέπει να είναι η ζωή. Στη δική σου ζωή φίλε μου, φάε χάπια φούσκωσε, κάνε κοιλιακούς και σπίτι τούμπανο και άσε εμένα να ζήσω όπως μου αρέσει. Δεν υπάρχει σωστό, δεν υπάρχει καλούπι. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και μόνο και πρέπει να πορεύεται πάντα σεβόμενος πρώτα αυτόν και μετά όλους τους άλλους που τον περιβάλουν. Όχι νταήδες στη ζωή μου, ο θάνατος είναι κοντά και η ζωή μου δε περιμένει!

Παγκόσμια μέρα κατά της λογοκρισίας στο Διαδίκτυο.

Ο ήλιος μπήκε δειλά δειλά μέσα από τις γρίλιες του παράθυρου της κρεβατοκάμαρας της Αμέλιας, αλλά δεν ήταν ο ήλιος που την έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να αφήσει στη μέση ένα όνειρο που την κρατούσε απασχολημένη όλο το βράδυ. Ήταν σαν πραγματική καταδίωξη σε διάφορα άγνωστα μέρη που άλλαζε αισθήματα και πρόσωπα τόσο γρήγορα που η Αμέλια δεν μπορούσε να καταλάβει αν εκείνη ήταν το θύμα ή ο θύτης Τι περίεργο όνειρο, συλλογίστηκε και έψαξε στο κομοδίνο για το πακέτο με τα τσιγάρα. Άναψε ένα και ρούφηξε ένα λεπτό από τη ζωή της. Χώθηκε όλο και πιο βαθιά στο μαξιλάρι και το κάπνισε μέχρι το φίλτρο. Μάζεψε ότι δύναμη μπορούσε και σηκώθηκε από το ξέστρωτο κρεβάτι της. Η Παρασκευή ήταν συνήθως μέρα εξόδου στα Δυτικά προάστια της χώρας, αλλά σήμερα η Αμέλια είχε σηκωθεί πολύ κακοδιάθετη και με ένα βάρος στο στήθος. Κάτι την απασχολούσε, κάτι συνέβαινε εκείνη τη μέρα και είχε χάσει κάθε ίχνος ζωντάνιας.

Έκλεισε τα παντζούρια στο σαλόνι και στην κουζίνα και έφτιαξε καφέ με σοκολάτα. Η μυρωδιά της ζεστής σοκολάτας έκανε τα ρουθούνια της να τρεμοπαίξουν από ευχαρίστηση και αμέσως ένιωσε μια ιδέα ευτυχίας. Άνοιξε το ακριβό της laptop και συνδέθηκε αμέσως με την ηλεκτρονική της αλληλογραφία Τίποτα σημαντικό, 5 spam από τράπεζες που χάριζαν λεφτά, ένας τύπος που αν τον βοήθαγες με λίγα χρήματα σου επέστρεφε τα τριπλάσια και κάτι link που σε έβγαζαν σε site με ανήλικο πορνό. Άνοιξε το sansimera.gr και ενημερώθηκε. «Παγκόσμια μέρα κατά της λογοκρισίας στο διαδίκτυο», το site υποστήριζε πως η μέρα αυτή καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 2009 από μια δημοσιογραφική ομάδα της Γαλλίας. Σύμφωνα με αυτήν την οργάνωση υπάρχουν τουλάχιστον 69 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που βρίσκονται στη φυλακή, επειδή τόλμησαν να εκφράσουν ελεύθερα τις απόψεις τους στο διαδίκτυο. Ανάμεσα στις χώρες “εχθρούς” του internet βρίσκονται η Ασία, η Βιρμανία, η Κίνα, η Κούβα, η Αίγυπτος, το Ιράν και το Βιετνάμ. Της έκανε μεγάλη εντύπωση η λίστα με τις χώρες εχθρούς και αναρωτήθηκε τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες ώστε να θέλουν να λογοκρίνεται το διαδίκτυο. Μήπως είχε να κάνει με την παιδική πορνεία? Τον πόλεμο? Την εκμετάλλευση απαίδευτων μαζών? Δεν ήταν πολύ σίγουρη για τα συμπεράσματα της και σκέφτηκε γιατί άραγε το site να μην έχει προβεί σε μια πιο εκτεταμένη ανάλυση επί του θέματος. Μήπως ήταν εσκεμμένη η μη αναφορά μιας τέτοιας ενέργειας-έρευνας ή τελικά ήταν όλα μια πλεκτάνη της πρωινής της φαντασίας? Άφησε για λίγο το βλέμμα της να περιπλανηθεί στο χώρο ψάχνοντας στο κενό μια απάντηση που ήξερε πως δεν θα βρει σίγουρα ανάμεσα στα έπιπλα και τους τοίχους του σπιτιού της. Έριξε ξανά το βλέμμα της στην οθόνη που είχε ήδη μπει σε κατάσταση αναμονής, κούνησε νευρικά το ποντίκι και ρούφηξε την τελευταία γουλιά καφέ σοκολάτα. Δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο να κάνει, μα δεν θα άφηνε μια παγκόσμια μέρα να πάει χαμένη! «Θα ταράξω τα ύδατα του κυβερνοχώρου» σκέφτηκε, «να δούμε αν αυτή η λογοκρισία υφίσταται μόνο στη Κούβα και το Βιετνάμ ή αν περνάει και τα δικά μας σύνορα. Ωραία ιδέα, αλλά πως? Τι μπορεί να θεωρηθεί λογοκρισία? Σίγουρα κάτι που ενοχλεί πολλούς. Άλλα όχι τυχαίους!! Πρέπει να θίγει άτομα και καταστάσεις σε κρατικό επίπεδο. Σίγουρα μια γυμνή φωτογραφία ή ένα πρόστυχο κείμενο δεν θεωρείται λογοκρισία, μάλλον περισσότερο ανοησία….μμμμ….». Άρχισε να σερφάρει σαν τρελή στο internet ψάχνοντας ειδήσεις διαβάζοντας blog και κάνοντας chat με φίλους που δεν ήξερε ούτε το πραγματικό τους όνομα. Κάπνισε ένα πακέτο τσιγάρα και ήπιε 3 καφέδες σκέτους με λίγο γάλα. «Τίποτα», δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με τα εγχώρια και τα πολιτικά της χώρας και ούτε και την ενδιέφεραν και πολύ. Στις ειδήσεις έβλεπε συχνά χωρισμούς καλλιτεχνών, εμφανίσεις τραγουδιστών σε εκκλησίες, eurovision, τσακωμούς ατάλαντων σε παράθυρα και τα πάρτι της Συκονήσου, ένα νησί που ήταν φημισμένο για τους gay του και τους υπό προστασία πελεκάνους που έκαναν τους τουρίστες να συρρέουν από τα άκρα της γης για να βγάλουν μια φωτογραφία με τον “Πελεκάνο” που τον έλεγαν Μήτσο και είχε πεθάνει 8 φορές από τη μέρα που τον έκαναν αγαλματάκι. Σίγουρα δεν υπήρχε κάτι εκεί, ή μήπως υπήρχε? Ξαφνικά το πρόσωπό της έλαμψε! «Μα ναι!!αυτό είναι θα διαδώσω στο internet ότι ο Μήτσος έχει μια σπάνια αρρώστια που μεταδίδεται στην ατμόσφαιρα. Αλλά πώς θα κάνω τα media να τσιμπήσουν? Να σπείρουν τον πανικό και να θεωρήσουν το blog μου απειλή και κατά επέκταση να λογοκριθεί από την κοινωνία?

Έψαξε αμέσως το apple κινητό της και πήρε τηλέφωνο μια γνωστή της που δούλευε σε μία από τις καθημερινές κουτσομπολίστικες φυλλάδες. «Γεια σου Τζέλα», «Ποιος είναι» αποκρίθηκε μία λεπτή και τσιριχτή φωνή από την άλλη μεριά του ακουστικού. «Η Αμέλια είμαι, η φίλη της Τζίνας, τι κάνεις? », «Ω! Γεια σου αγάπη μου, είμαι καλά μόλις ετοιμαζόμουν να φύγω από τη δουλειά. Πως και μας θυμήθηκες? Σε τι οφείλω την τιμή my princess?». Η Τζέλα ήταν ένας άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων, πολύ κοινωνική και ευδιάθετη πάντα και με όλους αλλά και με δόσεις ειλικρίνειας που δεν άφηναν στον άλλο περιθώριο να την εξαπατήσει. Σου ρούφαγε τη σκέψη, μυριζόταν τις προθέσεις σου και έμπαινε κατευθείαν στο ψητό. «Σου έχω μια είδηση για την εφημερίδα που μόνο εσύ ξέρεις να χειριστείς κατάλληλα. Δεν μπορώ να σου αποκαλύψω την πηγή μου όπως το ίδιο θα κάνεις και εσύ αν σου πω περί τίνος πρόκειται». «Έχεις όλη την προσοχή μου my princess, μόνο πες μου γρήγορα και περιεκτικά γιατί βιάζομαι». «Χμμμ, αν σου πω είμαι σίγουρη πως θα κάτσεις ξανά στον υπολογιστή σου». Η Αμέλια έπλεξε ένα εγκώμιο τόσο γερό γύρω από την ιστορία της, έβαλε μέσα και μερικά ονόματα και τα ταν!! Η είδηση ήταν έτοιμη και σερβιρισμένη με μπόλικη γαρνιτούρα και καθόλου αξιοπιστία. Ήθελε να βάλει τα γέλια και να πει Πρωταπριλιά την πάτησες, μα συγκρατήθηκε και κράτησε την αναπνοή της μέχρι να ακούσει την Τζίνα να χτυπάει μανιωδώς το πληκτρολόγιο του υπολογιστή της. «Καλημέρα my dear, πρέπει να σε κλείσω, στείλε μου το Link του blog σου και άσε τα υπόλοιπα πάνω μου».

Της Αμέλιας της πήρε μόνο δέκα λεπτά για να γράψει ότι είχε πει στην Τζέλα στο blog της και να στείλει το link στη φίλη της. Μάζεψε τα φλυτζάνια του καφέ, έκανε ένα ντους, φόρεσε φόρμα και αθλητικά και βγήκε να κάνει μια βόλτα στο κοντινό πάρκο. Όταν γύρισε ήταν πιά απόγευμα, αφού έφτιαξε κάτι πρόχειρο να φάει χύθηκε στον δερμάτινο καναπέ του σαλονιού και άνοιξε την τηλεόραση. Success!!! Η είδηση είχε ανάψει φωτιές στα παράθυρα των ειδήσεων και όλα τα κανάλια έδειχναν μια τον πελεκάνο μια το παράνομο blog που έβγαζε αναληθείς ειδήσεις προς τα έξω. Η Αμέλια δεν κρατήθηκε άλλο, άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που τρόμαξε και η ίδια από τη δύναμη του γέλιου της, έσβησε την τηλεόραση είπε δυνατά ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και χάθηκε μέσα στο πουπουλένιο της πάπλωμα.