Old times....

Μέσα στο κενό μου εγώ, σκύβω και με βλέπω, κουβαριασμένη σε μία άδεια μαύρη σκοταδεινή γωνιά, να τρέμω. Τι έχεις Χριστίνα; Μίλα μου...τι βλέπεις και φοβάσαι, τι σε τρομάζει, άνοιξε την καρδιά σου, μίλα.

" Είμαι μόνη, κρυώνω, απ' τα πλευρά μου μαύρες βαθιές πληγές που ανοίχτηκαν με τα χρόνια. Η μορφή μου έχει γεράσει, τα μάτια μου κλειστά, πρησμένα απ' το δάκρυ. Στέκομαι εδώ και περιμένω..."

Τι περιμένεις; Γιατί είσαι λυπημένη;

" Περιμένω έναν άνθρωπο να με νιώσει, να μ' αγαπήσει βαθιά, να μου πιάσει το χέρι και να μου ψιθυρίσει - μη φοβάσαι, τέλειωσαν όλα, έφυγαν, είναι παρελθόν, έλα μαζί μου."

Που είναι η αγάπη που περιμένεις; Την βλέπεις; Την ακούς;

" Μέσα από την κενή καρδιά μου, μέσα στο πηχτό σκοτάδι, βλέπω μια λάμψη από καθρέφτη να αναβοσβήνει...πλησιάζει...αργά, σταθερά"

Είναι ο αγαπημένος σου;

" Είναι μια ελπίδα ακόμα!"

Και γιατί είσαι λυπημένη;

"Φοβάμαι"

Τι φοβάσαι;

"Ότι θα έρθει σαν αστραπή, θα κάψει και θα σβήσει, θα χαθεί."

Όμως έτσι δεν κάνει η αγάπη; Στην αρχή δροσίζει μα μετά σε καίει, όμως αν την πιστέψεις δεν χάνεται. Έλα σήκω...πήγαινε κοντά στον κεραυνό σου...πήγαινε και θα δροσερέψεις, πήγαινε και ας καείς.

"Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πιο σίγουρος;"

Υπάρχει η ζωή και η ζωή είναι γεμάτη αβεβαιότητα...θυμίσου...ζείς για μία στιγμή...φρόντισε αυτή η στιγμή να αξίζει.

"Πρέπει πρώτα να φτιαχτώ, να πλύνω το πρόσωπό μου, να ανοίξω τα μάτια μου, πως θα παρουσιαστώ έτσι μπροστά του;"

Σήκω, πήγαινε, τα φτιασίδια είναι για τους ψεύτικους ανθρώπους. Πήγαινε όπως είσαι, μην ανοίξεις τα μάτια, παραδόσου...

"Μα αν πληγωθώ ξανά"

Κάθε φορά είναι διαφορετική και αξίζει! Να δίνεσαι ολοκληρωτικά στον άνθρωπό σου και να μην σκέφτεσαι το αντίτιμο.

"Δεν είμαι όμως πια παιδί. Τι θα πουν οι γύρω μου; Τι θα κάνω μετά;"

Οι ερωτήσεις έχουν φτιαχτεί για να τις απαντάμε εμείς οι ίδιοι. Σκέψου, δες η απάντηση είναι μέσα σου. Ξέρεις την απάντηση, είναι μέσα σου. Ξέρεις την απάντηση στην κάθε ερώτηση που κάνεις!

"Είμαι άνθρωπος...έχω ελαττώματα"

Το ίδιο και εκείνος...

"Έχω μια σιγουριά εδώ, την οικογένειά μου."

Το ίδιο και εκείνος...

"Όμως εγώ πρέπει να τα αφήσω όλα πίσω μου..."

Μη μετράς τις θυσίες, να ξέρεις πως τα συναισθήματα δε μετριούνται, τα μέτρα και τα σταθμά είναι για τα υλικά πράγματα. Η οικογένειά σου είναι μέσα σου, κοίτα...την βλέπεις;

"Ναι!"

Το σπίτι είναι υλικό αγαθό, σου λείπει;

"Όχι!"

Τι αφήνεις πίσω λοιπόν;

"Τίποτα!"

Τότε πορεύσου, και είθε όλα να πάν όπως πρέπει...

Τοίχο, τοίχο μη σε...πετύχω!!!

Μικρά γελοία, γλοιώδη ανθρωπάκια που οι περιστάσεις τους έκαναν να έχουν θέσεις κύρους, εξασφαλίζοντας την μίζερη ύπαρξή τους με λεφτά που ούτε στον ύπνο μου δε βλέπω. Γιατί έγινε αυτό; ποιος φταίει εδώ; Γιατί έκανες λάθος; Γιατί είσαι άνθρωπος; Δεν μπορείς να προσπαθήσεις κι άλλο; Να το κάνεις, να ματώσεις, να λυσσάξεις αλλιώς φύγε και πάρε μαζί σου και αυτό το ηλίθιο κουφάρι που κουβαλάς κάθε μέρα εδώ μέσα. Δεν είσαι γεννημένος για αυτή τη δουλειά, δεν ξέρεις τι σου γίνεται, είσαι ένας τουρίστας....Και αναρωτιέμαι....γιατί ρε γαμώτο να υπάρχουν τέτοιοι τύποι, τόσο δυσκοίλιοι και τόσο μα τόσο προικισμένη από την τύχη? την μοίρα? την γαμημένη την γκαντεμιά μου? που αντί να γεννηθώ λίγο πιο πριν ή πιο μετά, πήγα και γεννήθηκα εκείνη τη στιγμή που με έκανε να είμαι εγώ, κάτω από αυτούς και με μισθό για κότες!! Τύχη ριμάδα, μη σε πετύχω πουθενά....αρρργκ....μόνο μη σε πετύχω!!

Shoot em up!!

Μπαζούκας, περίστροφα, Καλάσνικοφ, χειροβομβίδες όλα στη διάθεσή μου για να σκοτώσω τους κακούς και να πάω αλώβητη προς το θησαυρό και ξαφνικά εμφανίζονται και κάτι τέρατα από το Resident Evil για να μου δυσκολέψουν τη ζωή. Με μικρά διαλείμματα για να απλώσω την μπουγάδα, να φτιάξω γεμιστά για το μεσημέρι και να πάω τουαλέτα. Σίγουρα η ζωή μου έχει πολλή δράση...

Ευτυχώς δηλαδή που ακούω και κανένα ήχο από το δρόμο και μου θυμίζει ότι ζω σε πόλη και ότι για να βγω έξω δεν χρειάζομαι όπλα και κρυψώνες. Ή μήπως χρειάζομαι? Σίγουρα το να κυκλοφορείς έξω στους δρόμους της πόλης μετά τα μεσάνυχτα δεν είναι και το πιο ασφαλές πράγμα που υπάρχει στον κόσμο. Η απογοήτευση είναι στο γεγονός ότι στην πραγματική ζωή δεν περνάς πίστες, σίγουρα δεν βρίσκεις αμύθητους θησαυρούς και δεν βγαίνουν τίτλοι τέλους, τουλάχιστον δεν τους βλέπεις εσύ...

Πολύ αγωνία, μεγάλο σασπένς, ζήσε τη ζωή πριν γράψει Game over.

Saturday night fever!!!

Σάββατο, μια υπερτιμημένη μέρα της εβδομάδας από όλους μας. Όλα γυρίζουν γύρω από το Σάββατο, διασκέδαση, καφέδες με φίλους, φαγητό με συγγενείς, ταινίες, βόλτες, ταξίδια. Ζούμε τόσο στριμωγμένο ωράριο καθημερινά και ξαφνικά μια ολόκληρη χώρα περιμένει μία μαγική μέρα της εβδομάδας για να σωθεί!
Όλες οι μέρες οδηγούν στο τέλειο Σάββατο, όλοι οι φίλοι καταλήγουν στο ίδιο μέρος ένα Σάββατο, όλες οι γιορτές περιμένουν να γιορτάσουν ένα Σάββατο και εγώ κάποιο Σάββατο από τα 4 ή 5 του μήνα ίσως και να μην δουλεύω.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε αυτή τη μέρα? Τι την κάνει πιο ξεχωριστή? Η απάντηση είναι προφανής..."Ρεπό". Μία μέρα χωρίς εργασία πριν και μετά.
Υπάρχει λέξη Σαββατοκύριακο και Παρασκευοσάββατο όμως καθόλου Τριτοτετάρτη ή Πεμπτοπαρασκευή.
Όμως πείτε ειλικρινά πόσοι από εσάς περνάτε καλά σε μια Σαββατιανή έξοδο? Με τον κόσμο να σπρώχνεται και να στριμώχνεται μέσα στα μαγαζιά, να σερβίρετε πρόχειρα ποτά, να στέκεται όρθιος μέχρι να τραβήξει το σκαμπό του διπλανού όταν αυτός πάει τουαλέτα, να καταναλώνει κρύα πιάτα και φεύγοντας να σιχτιρίζει όλο τον κόσμο που συνάντησε μπροστά του και του χάλασε την Σαββατιανή διασκέδαση για άλλη μια φορά! "δεν θα ξαναπατήσω ξανά στο κωλομάγαζο", "Άντε μωρέ με τον καραγκιόζη", "Δέκα ώρες περιμέναμε για ένα ποτηράκι νερό!", "Αυτές οι γκόμενες γιατί μπαίνουν δυο-δυο στη τουαλέτα?" κλπ κλπ.
Παρόλα αυτά θα ξαναπάς στο ίδιο μαγαζί και το επόμενο Σάββατο και θα στριμωχτείς με τον διπλανό, θα του κλέψεις το σκαμπό, θα βριστείς με τον μπάρμαν και θα διαολοστήλεις όσους περίσσεψαν από την προηγούμενη έξοδό σου!

Εγώ, η σκούπα και ο χρόνος.....

Η χθεσινή μέρα δεν περιλάμβανε οινοποσία όπως προστάζουν τα ήθη και τα έθιμα αλλά κάτι μπύρες και μια μερίδα γύρο από την κοντινή σουβλακερή. Μετά από μια μέρα δωδεκάωρης δουλειάς και δύο ωρών εξόρμησης στα μαγαζιά για το κατάλληλο δώρο στον εαυτό μου, οι δυνάμεις μου είχαν εξαντληθεί και το τελευταίο οχυρό ενέργειας είχε παρθεί!΄
Τι έχει γίνει? Που είναι όλη αυτή η ενέργεια που είχα ένα χρόνο πριν και ακόμα καλύτερα ένα χρόνο πριν από το πριν και πιο πριν και λίγο πιο πριν? Δε ξέρω αν με καταλαβαίνετε..αλλά είναι σαν να λειτουργεί δίπλα μου συνεχώς μια σκούπα που μόλις περνάει ένα λεπτό έρχεται και μου ρουφάει λίγο από το είναι μου. Το περίεργο είναι ότι ακόμα δεν έχω βρει την πρίζα, έχει τόσο μακρύ καλώδιο που καταλαβαίνεται λόγω ενέργειας δεν μπορώ να φτάσω μέχρι την άκρη του. Ναι έχω δοκιμάσει το διακόπτη αλλά μην συγχύζεστε λέει out of order, εκτός τάξης δηλαδή όπως ακριβώς είναι και η ζωή μου. Και αναρωτιέμαι, τι θα γίνει ρε Αλλάχ θα πάει μακρυά αυτή η σκούπα? Έχει αρχίσει να με εκνευρίζει!!

999....τυχαίο? Δε νομίζω!!!

Γεννήθηκα την ένατη ώρα, της ένατης μέρας, του ένατου μήνα. Στη ζωή μου συνέβησαν πολλά αναπάντεχα περιστατικά που καθόρισαν την πορεία της. Παρολίγον Αναστασία, μοναχοκόρη, πλούσια, κακομαθημένη και ψηλομύτα. Όμως η τροπή των γεγονότων και η μοίρα μούσα μου αποφάσισε να με κάνει Χριστίνα, με δύο αδέρφια, όχι φτωχή αλλά όχι και η συνονόματη Ωνάση, προσγειωμένη στην πραγματικότητα, ανεξάρτητη και λιγάκι ψώνιο ναι, αλλά σε καμία περίπτωση ψηλομύτα.

Άλλος ένας χρόνος λοιπόν στην πλάτη μου και φέτος διάλεξα να τον γιορτάσω μόνο με πολύ δικούς μου ανθρώπους που οι περιστάσεις και οι συνθήκες εργασίας μας, μας έχουν καταντήσει ξένους.

Χρόνια Πολλά λοιπόν Χριστίνα χαίρομαι που δεν είσαι Αναστασία και εύχομαι ποτέ να μην γίνεις!!

Στην αγαπημένη μου βδέλλα!

Μετά από την χθεσινή οινοποσία, βρίσκομαι και πάλι μπροστά σε ένα υπολογιστή, κολλημένη πάνω σε μια καρέκλα να αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά, γιατί άραγε ορισμένοι άνθρωποι να είναι τόσο μίζεροι και ζηλόφθονες?
Ειλικρινά πιστέψτε με, στα 28 χρόνια της ζωής μου έχω καταφέρει και προσπαθώ ακόμα και τώρα να μην ενοχλώ τον διπλανό μου και να μην ασχολούμαι με μικρότητες. Αλλά όπως δυστυχώς διαπιστώνω καθημερινά, υπάρχουν πολλοί καλοθελητές εκεί έξω, ζώντας τη μίζερη ζωή τους, που το μόνο που την κάνει πιο πικάντικη είναι η ενασχόλησή τους με τη ζωή των άλλων!
Σαν μια παρασιτική βδέλλα, που σου ρουφάει όλο το αίμα, έρχονται να κολλήσουν πάνω σου με κάθε τρόπο και να σου ρουφήξουν κάθε θετική ενέργεια, όλη τη λάμψη και το είναι σου. Δήθεν ενοχλημένοι από τον τρόπο που εκφράζεσαι, τον τρόπο που μιλάς, που ντύνεσαι κοιτάνε πως να σε κρίνουν και να σε πικάρουν μπροστά σε φίλους και γνωστούς.
Ένα έχω να σου πω βδέλλα και βάλτο καλά στο κεφάλι σου και εσύ και οι όμοιες σου, χαίρομαι που ήρθες να κολλήσεις πάνω μου, γιατί αυτό σημαίνει πως είμαι απειλή για σένα άρα δυνατή προσωπικότητα, άλλα μην ξεχνάς πως ως βδέλλα δεν είσαι παρά ένα παράσιτο που το μόνο που έχω να κάνω είναι να το πετάξω από πάνω μου. Μπες λοιπόν πάλι στο βούρκο της μίζερης ζωής σου και κοίτα να κολλήσεις πουθενά αλλού. Η δική μου ενέργεια δεν τελειώνει ποτέ!!!

Μr Νταβέλης team!!

Σήμερα σηκώθηκα με μια διάθεση πολύ δημιουργική, τρελή, απρόσμενη. Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου που θέλω να μοιραστώ και να εκφράσω, που πριν καν ακόμα κάνω καφέ, άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Καλημέρα σε όλους εκεί έξω και αν τώρα που διαβάζετε είναι ήδη απόγευμα ή βράδυ, καλό υπόλοιπο.

Η δουλειά που κάνω απαιτεί 12 ολόκληρες ώρες καθήλωσης μπροστά σε ένα υπολογιστή 4 μέρες συνεχόμενες και σε αντάλλαγμα παίρνω άλλες 4 μέρες ανάπαυσης στο σπίτι. Μαζί με εμένα και πολλοί άλλοι συνάδελφοι που μπαινοβγαίνουμε εδώ και περίπου ένα χρόνο στην σπηλιά του "Νταβέλη" που μας τρώει τον αέρα και μας στερεί τον ήλιο. Μόνο εμείς ξέρουμε να διασκεδάζουμε κάτω από τέτοιες τραγικές συνθήκες εργασίες, άντε και οι μεταλλωρύχοι που εγκλωβίστηκαν και δεν θέλουν να βγουν γιατί βγήκαν τα άπλυτά τους στη φόρα! Όχι εντάξει, έχω μια δόση υπερβολής, δεν μας βράζουν και αβγά στη μασχάλη ρε αδερφέ άλλωστε!!

Έχω την ανάγκη λοιπό να σας συστήσω τον καθένα από αυτούς ξεχωριστά, έτσι όπως μόνο μια κόκκινη βασίλισσα θα μπορούσε να κάνει. Με μπόλικο χιούμορ και πολύ καλλιτεχνία!

Απολαύστε λοιπόν...."Αυτούς που δουλεύουν για τον Νταβέλη team".

Crewing

IOA: Giannis

AKA Frank Sinatra

He likes: to stare at the sun, add his own milk to everybody’s coffee and always look at the bright side of life.

PED: Dimitris

AKA the Butcher

He likes: raw meat, Russian girls, roulette and Havana cigarettes.

MAG: Margarita

AKA the pirate

She likes: talking birds, balls with chains, alligators and Adolfo Hitler.

Pre OPS

KAA: Anna

AKA the Pontikomikroulis

She likes: blue cheese, smelly cats and inquiring every one with thousands of questions until she finds a way to destroy the all.

ALO: Christina

AKA Christina Bukowski

She likes: Anything with alcohol and pilots who FAIL their tests. The scars were added in a fight with 52 cabin crews. She won.

Operations

AKA: Alexandros

AKA the Wild Thing

He likes: to run by bicycle, on foot, with everything-anything.

PAC: Christos

AKA the Aristocat.

He likes: cat food and rubbing his belly at everyone’s feet.

DEL: George

AKA The General.

He likes: to be the boss of the operations and one day to rule the world(of travian)!

SAR: Christoffer

AKA the I-wanna-be-Quality-manager-in-the-place-of-Quality-managaer AKA Isnogood.

He likes: quality offices, short pants, straps and curly blond hair.

PAG: Giorgos

AKA Cinderella

He likes: anything Pink, diamonds, castles and beautiful Greek boys.

KOH: Harisios

AKA the Sphynx

He likes: Nile river, alligators and to bath with pure milk.

AGO: Spyros

AKA Benezoleza

He likes: Trafficking, cocktails, sensual dances and black boys at the sun!

ARV: Vicky

AKA Salvador Dali

Likes: bananas, to smoke pipes, paint walls and James Bond 002!

Ανάλυση θορύβων!

Πολλά βράδια κάθομαι στον άνετο καναπέ μου και διαβάζω κάποιο βιβλίο ή σερφάρω στο διαδίκτυο διαβάζοντας Blog και σχολιάζοντας status φίλων. Εκεί στην απόλυτη ησυχία της σιωπής εμού και του υπολογιστή μου ακούω διάφορους περίεργους θορύβους προερχόμενοι εντός και εκτός σπιτιού. Ένα τικ από την κουζίνα, ένα υπόκωφο τακ από το σαλόνι, ένα γουργουρητό από το μπάνιο, τσίκι τσίκι από την ταράτσα και ακαθόριστους ήχους από το δρόμο. Το τικ της κουζίνας όσο και αν το ψάχνω δε το προσδιόρισα ποτέ! το γουργούρισμα από το μπάνιο υποθέτω πως είναι η σωλήνα με τα νερά της να χορεύουν από διάφορες ενοχλήσεις που και πάλι δεν έχω προσδιορίσει. Το τσίκι τσίκι της ταράτσας μετά από ένα πιο προσεκτικό αφουγρασμό κατέληξα πως πρέπει να είναι τα δύο σκυλιά, το ένα ράτσας, το άλλο μαζεμένο από δρόμο, που σουλατσάρουν μόλις 2 μέτρα πάνω από το κεφάλι μου, ψάχνοντας φαΐ και μέρος να κάνουν την ανάγκη τους και καμιά φορά να γαβγίσουν και κανένα περαστικό. Οι ήχοι του δρόμου, που είναι και οι περισσότεροι δεν με πολύ απασχολούν, άλλωστε ζω σε μια αρκετά θορυβώδη γειτονιά με πολύ ενοχλητικούς γείτονες. Όχι, δεν είμαι παράξενη πιστέψτε με απλά αυτοί είναι αφόρητα ενοχλητικοί και ίσως να τολμήσω να πω γύφτοι! Με συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά μη μου πείτε ότι και εσείς δεν έχετε παρόμοια περιστατικά στη γειτονιά σας? Anyway, το θέμα είναι ότι μια πρωινή ώρα της μέρας με τόσα πράγματα που ασχολούμαι και με το φως του ήλιου αυτοί οι ήχοι δεν έχουν καθόλου την έκταση και σημασία που παίρνουν την νύχτα. Κάθε βράδυ είναι λες και παίζουν παιχνίδια με το μυαλό μου. Τακ, μπάμ, τσίκι τσίκι και όλα μαζί με κενά λεπτών μεταξύ τους και εγώ στη μέση να πλανώ το βλέμμα μου ψάχνοντας την πηγή τους.

Το ομολογώ, δεν έχω ρολόι και aircodition για να μην έχω θόρυβο μέσα στο σπίτι. Οκ ρολόι έχω άλλα το έχω για διακοσμητικό, χωρίς μπαταρία. Άλλωστε τι να το κάνω όταν έχω κινητό και laptop. Και αναρωτιέμαι, μήπως έχω φτάσει στα όρια της παράνοιας? Μήπως είναι παράξενη? Ή τελικά δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι τελικά? Who's with me?

Doing nothing!

Τι ευτυχία αλήθεια να βλέπεις πόσο εποικοδομητικά γεμίζει ο καθένας τον χρόνο του. Υπάρχουν άνθρωποι παντού γύρω μας που ασχολούνται με το πόσο γρήγορα θα ξετυλίξουν ένα ρολό χαρτί, ποιος θα κάνει τα περισσότερα κλικ σε ένα λεπτό, ποιος έχει τους περισσότερους φίλους, ποιος θα πιει πρώτος τα περισσότερα σφηνάκια, ποιος μαύρισε περισσότερο το καλοκαίρι, ποιος έβγαλε τις περισσότερες γκόμενες, ποιος έχει το πιο γρήγορο αμάξι και μια σωρό ακόμα διακρίσεις που πιστεύω ο καθένας από εμάς έχει ακούσει ή διαγωνιστεί. Αλήθεια τι είναι αυτό που κάνει την φύση του ανθρώπου τόσο μάταιη? Τι κερδίζεις αν έχεις παραπάνω από τον άλλο? Είσαι ανώτερος? Καλύτερος? Κερδίζεις κάποιο βραβείο? ή μήπως σου δίνει απλά μια ευχαρίστηση πιο πάνω και από το σεξ?

Τελικά μάλλον το τελευταίο. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα περιτριγυρίζομαι από πολλούς ανθρώπους που περιμένουν στην γωνία να ασκήσουν κριτική και να μετρήσουν τα επιτεύγματά τους με τα δικά μου. Δε θα αρνηθώ πως τέτοιες συμπεριφορές με εκνευρίζουν αφάνταστα. Μου την δίνει στα νεύρα να κάθομαι να ακούω τον καθένα με το ποίημα του και την άποψή του για το πως πρέπει να είναι η ζωή. Στη δική σου ζωή φίλε μου, φάε χάπια φούσκωσε, κάνε κοιλιακούς και σπίτι τούμπανο και άσε εμένα να ζήσω όπως μου αρέσει. Δεν υπάρχει σωστό, δεν υπάρχει καλούπι. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και μόνο και πρέπει να πορεύεται πάντα σεβόμενος πρώτα αυτόν και μετά όλους τους άλλους που τον περιβάλουν. Όχι νταήδες στη ζωή μου, ο θάνατος είναι κοντά και η ζωή μου δε περιμένει!

Παγκόσμια μέρα κατά της λογοκρισίας στο Διαδίκτυο.

Ο ήλιος μπήκε δειλά δειλά μέσα από τις γρίλιες του παράθυρου της κρεβατοκάμαρας της Αμέλιας, αλλά δεν ήταν ο ήλιος που την έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να αφήσει στη μέση ένα όνειρο που την κρατούσε απασχολημένη όλο το βράδυ. Ήταν σαν πραγματική καταδίωξη σε διάφορα άγνωστα μέρη που άλλαζε αισθήματα και πρόσωπα τόσο γρήγορα που η Αμέλια δεν μπορούσε να καταλάβει αν εκείνη ήταν το θύμα ή ο θύτης Τι περίεργο όνειρο, συλλογίστηκε και έψαξε στο κομοδίνο για το πακέτο με τα τσιγάρα. Άναψε ένα και ρούφηξε ένα λεπτό από τη ζωή της. Χώθηκε όλο και πιο βαθιά στο μαξιλάρι και το κάπνισε μέχρι το φίλτρο. Μάζεψε ότι δύναμη μπορούσε και σηκώθηκε από το ξέστρωτο κρεβάτι της. Η Παρασκευή ήταν συνήθως μέρα εξόδου στα Δυτικά προάστια της χώρας, αλλά σήμερα η Αμέλια είχε σηκωθεί πολύ κακοδιάθετη και με ένα βάρος στο στήθος. Κάτι την απασχολούσε, κάτι συνέβαινε εκείνη τη μέρα και είχε χάσει κάθε ίχνος ζωντάνιας.

Έκλεισε τα παντζούρια στο σαλόνι και στην κουζίνα και έφτιαξε καφέ με σοκολάτα. Η μυρωδιά της ζεστής σοκολάτας έκανε τα ρουθούνια της να τρεμοπαίξουν από ευχαρίστηση και αμέσως ένιωσε μια ιδέα ευτυχίας. Άνοιξε το ακριβό της laptop και συνδέθηκε αμέσως με την ηλεκτρονική της αλληλογραφία Τίποτα σημαντικό, 5 spam από τράπεζες που χάριζαν λεφτά, ένας τύπος που αν τον βοήθαγες με λίγα χρήματα σου επέστρεφε τα τριπλάσια και κάτι link που σε έβγαζαν σε site με ανήλικο πορνό. Άνοιξε το sansimera.gr και ενημερώθηκε. «Παγκόσμια μέρα κατά της λογοκρισίας στο διαδίκτυο», το site υποστήριζε πως η μέρα αυτή καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 2009 από μια δημοσιογραφική ομάδα της Γαλλίας. Σύμφωνα με αυτήν την οργάνωση υπάρχουν τουλάχιστον 69 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που βρίσκονται στη φυλακή, επειδή τόλμησαν να εκφράσουν ελεύθερα τις απόψεις τους στο διαδίκτυο. Ανάμεσα στις χώρες “εχθρούς” του internet βρίσκονται η Ασία, η Βιρμανία, η Κίνα, η Κούβα, η Αίγυπτος, το Ιράν και το Βιετνάμ. Της έκανε μεγάλη εντύπωση η λίστα με τις χώρες εχθρούς και αναρωτήθηκε τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες ώστε να θέλουν να λογοκρίνεται το διαδίκτυο. Μήπως είχε να κάνει με την παιδική πορνεία? Τον πόλεμο? Την εκμετάλλευση απαίδευτων μαζών? Δεν ήταν πολύ σίγουρη για τα συμπεράσματα της και σκέφτηκε γιατί άραγε το site να μην έχει προβεί σε μια πιο εκτεταμένη ανάλυση επί του θέματος. Μήπως ήταν εσκεμμένη η μη αναφορά μιας τέτοιας ενέργειας-έρευνας ή τελικά ήταν όλα μια πλεκτάνη της πρωινής της φαντασίας? Άφησε για λίγο το βλέμμα της να περιπλανηθεί στο χώρο ψάχνοντας στο κενό μια απάντηση που ήξερε πως δεν θα βρει σίγουρα ανάμεσα στα έπιπλα και τους τοίχους του σπιτιού της. Έριξε ξανά το βλέμμα της στην οθόνη που είχε ήδη μπει σε κατάσταση αναμονής, κούνησε νευρικά το ποντίκι και ρούφηξε την τελευταία γουλιά καφέ σοκολάτα. Δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο να κάνει, μα δεν θα άφηνε μια παγκόσμια μέρα να πάει χαμένη! «Θα ταράξω τα ύδατα του κυβερνοχώρου» σκέφτηκε, «να δούμε αν αυτή η λογοκρισία υφίσταται μόνο στη Κούβα και το Βιετνάμ ή αν περνάει και τα δικά μας σύνορα. Ωραία ιδέα, αλλά πως? Τι μπορεί να θεωρηθεί λογοκρισία? Σίγουρα κάτι που ενοχλεί πολλούς. Άλλα όχι τυχαίους!! Πρέπει να θίγει άτομα και καταστάσεις σε κρατικό επίπεδο. Σίγουρα μια γυμνή φωτογραφία ή ένα πρόστυχο κείμενο δεν θεωρείται λογοκρισία, μάλλον περισσότερο ανοησία….μμμμ….». Άρχισε να σερφάρει σαν τρελή στο internet ψάχνοντας ειδήσεις διαβάζοντας blog και κάνοντας chat με φίλους που δεν ήξερε ούτε το πραγματικό τους όνομα. Κάπνισε ένα πακέτο τσιγάρα και ήπιε 3 καφέδες σκέτους με λίγο γάλα. «Τίποτα», δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με τα εγχώρια και τα πολιτικά της χώρας και ούτε και την ενδιέφεραν και πολύ. Στις ειδήσεις έβλεπε συχνά χωρισμούς καλλιτεχνών, εμφανίσεις τραγουδιστών σε εκκλησίες, eurovision, τσακωμούς ατάλαντων σε παράθυρα και τα πάρτι της Συκονήσου, ένα νησί που ήταν φημισμένο για τους gay του και τους υπό προστασία πελεκάνους που έκαναν τους τουρίστες να συρρέουν από τα άκρα της γης για να βγάλουν μια φωτογραφία με τον “Πελεκάνο” που τον έλεγαν Μήτσο και είχε πεθάνει 8 φορές από τη μέρα που τον έκαναν αγαλματάκι. Σίγουρα δεν υπήρχε κάτι εκεί, ή μήπως υπήρχε? Ξαφνικά το πρόσωπό της έλαμψε! «Μα ναι!!αυτό είναι θα διαδώσω στο internet ότι ο Μήτσος έχει μια σπάνια αρρώστια που μεταδίδεται στην ατμόσφαιρα. Αλλά πώς θα κάνω τα media να τσιμπήσουν? Να σπείρουν τον πανικό και να θεωρήσουν το blog μου απειλή και κατά επέκταση να λογοκριθεί από την κοινωνία?

Έψαξε αμέσως το apple κινητό της και πήρε τηλέφωνο μια γνωστή της που δούλευε σε μία από τις καθημερινές κουτσομπολίστικες φυλλάδες. «Γεια σου Τζέλα», «Ποιος είναι» αποκρίθηκε μία λεπτή και τσιριχτή φωνή από την άλλη μεριά του ακουστικού. «Η Αμέλια είμαι, η φίλη της Τζίνας, τι κάνεις? », «Ω! Γεια σου αγάπη μου, είμαι καλά μόλις ετοιμαζόμουν να φύγω από τη δουλειά. Πως και μας θυμήθηκες? Σε τι οφείλω την τιμή my princess?». Η Τζέλα ήταν ένας άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων, πολύ κοινωνική και ευδιάθετη πάντα και με όλους αλλά και με δόσεις ειλικρίνειας που δεν άφηναν στον άλλο περιθώριο να την εξαπατήσει. Σου ρούφαγε τη σκέψη, μυριζόταν τις προθέσεις σου και έμπαινε κατευθείαν στο ψητό. «Σου έχω μια είδηση για την εφημερίδα που μόνο εσύ ξέρεις να χειριστείς κατάλληλα. Δεν μπορώ να σου αποκαλύψω την πηγή μου όπως το ίδιο θα κάνεις και εσύ αν σου πω περί τίνος πρόκειται». «Έχεις όλη την προσοχή μου my princess, μόνο πες μου γρήγορα και περιεκτικά γιατί βιάζομαι». «Χμμμ, αν σου πω είμαι σίγουρη πως θα κάτσεις ξανά στον υπολογιστή σου». Η Αμέλια έπλεξε ένα εγκώμιο τόσο γερό γύρω από την ιστορία της, έβαλε μέσα και μερικά ονόματα και τα ταν!! Η είδηση ήταν έτοιμη και σερβιρισμένη με μπόλικη γαρνιτούρα και καθόλου αξιοπιστία. Ήθελε να βάλει τα γέλια και να πει Πρωταπριλιά την πάτησες, μα συγκρατήθηκε και κράτησε την αναπνοή της μέχρι να ακούσει την Τζίνα να χτυπάει μανιωδώς το πληκτρολόγιο του υπολογιστή της. «Καλημέρα my dear, πρέπει να σε κλείσω, στείλε μου το Link του blog σου και άσε τα υπόλοιπα πάνω μου».

Της Αμέλιας της πήρε μόνο δέκα λεπτά για να γράψει ότι είχε πει στην Τζέλα στο blog της και να στείλει το link στη φίλη της. Μάζεψε τα φλυτζάνια του καφέ, έκανε ένα ντους, φόρεσε φόρμα και αθλητικά και βγήκε να κάνει μια βόλτα στο κοντινό πάρκο. Όταν γύρισε ήταν πιά απόγευμα, αφού έφτιαξε κάτι πρόχειρο να φάει χύθηκε στον δερμάτινο καναπέ του σαλονιού και άνοιξε την τηλεόραση. Success!!! Η είδηση είχε ανάψει φωτιές στα παράθυρα των ειδήσεων και όλα τα κανάλια έδειχναν μια τον πελεκάνο μια το παράνομο blog που έβγαζε αναληθείς ειδήσεις προς τα έξω. Η Αμέλια δεν κρατήθηκε άλλο, άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που τρόμαξε και η ίδια από τη δύναμη του γέλιου της, έσβησε την τηλεόραση είπε δυνατά ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και χάθηκε μέσα στο πουπουλένιο της πάπλωμα.